Hoor wie klopt daar kinderen?

Hoor wie klopt daar, kinderen? ‘t Zal wel weer een kandidaat voor de verkiezingen zijn zeker? 
Zo een week geleden maakte ik mij nog vrolijk over het gekrakeel van een aantal van mijn “Facebook vrienden” die met schampen en verwijten hun politieke clan aanbevelen als de redder van het vaderland. Op mijn vriendelijke vraag om mij te “ontvrienden” hebben ze niet gereageerd, integendeel, de hoeveelheid bagger in mijn berichtenbox is alleen maar groter geworden. Vandaag stel ik vast dat politieke lijstvullers en hun militanten “in real life” komen aankloppen en bedelen voor een (lijst)stem! Zielig! Weten ze nu nog niet dat ik nooit een voet in een kieslokaal zet? Waarom zou je trouwens nog een stem uitbrengen? Alle partijen beloven hetzelfde: meer nettoloon (minder lasten) en meer overheidsschuld. Het maakt niet meer uit wie d’r de plak gaat zwaaien. 
Verkiezingen zijn ondertussen al een routine geworden. Politici zijn permanent in verkiezingsmodus en meer alert voor het verzinnen van een of ander “draagvlak” dan het oplossen van echte problemen. In de winter hebben we een afschakelplan voor onze elektriciteit en in de zomer krijgen we een afschakelplan voor het water, de zorg voor anders-validen zit in het slop en onze bejaarden worden vastgebonden op het rusthuisbed. Tot nu toe heb ik nog niets anders gezien dan pestregeltjes en zondebelastingen. Democratie is goed maar goed bestuur is beter! Is het u ook opgevallen dat (de eenzijdig Nederlandstalige of Franstalige) verkiezingsdebatten zich vooral toespitsen op “Wie-met-wie-gaat” na het electorale circus? Echte oplossingen om een “afschakelplan” te vermijden heb ik nog niet gehoord of gezien. De wachtlijsten in de gehandicaptenzorg worden steeds langer en om de mobiliteit te verbeteren mogen de 30000 wagens in de Rue Belliard nu aanschuiven op vier in plaats van vijf rijstroken. De dertig velo’s, pedelecs, scooters, trottinetten en bakfietsen krijgen er hun eigen afzonderlijke “draagvlak” (helm nog niet verplicht)!
Het is ondertussen al zeven maanden geleden dat jullie nog eens een stem uitgebracht hebben. Veel van de kandidaten die zich in 2018 engageerden voor een lokaal bestuur, engageren zich in 2019 voor een supra niveau. Voor het samenstellen van de coalitie bestaat geen enkel “democratisch” systeem. Het geschuifel met opvolgers en plaatsvervangers neemt een loopje met je “keuze” en de spreiding tussen lokale, regionale en Europese verkiezingen zorgt ervoor dat politici meer tijd besteden aan campagne voeren dan aan besturen. Een burger die verzaakt aan de opkomstplicht riskeert een veroordeling, een politicus die verzaakt aan zijn taak riskeert niks. Een resultaatverbintenis voor politici zou mooi zijn. Als een verkozene niet oplevert zou dat gevolgen moeten hebben voor zijn volgende verkiesbaarheid, op eender welk niveau. Een werkloze die geen werk zoekt krijgt binnenkort ook niks meer. 
Om te ontsnappen aan de kandidaten die stemmen-bedelend van deur tot deur trekken heb ik ondertussen een oplossing gevonden. Als ze aankloppen dan trek ik mijn hemd uit en in blote bast open ik de deur, vragend: “Komen jullie voor de orgie?” …. heb jij ooit al eens een sprakeloze politieker gezien? Ik wel!