Het is weer zo ver! Het jaarlijkse non-event van Halloween. Gecommercialiseerde flauwekul overgewaaid uit de VS. Ik laat het lolfeestje graag aan mij voorbijgaan. De jonge ouders van mijn dorp zijn echter gek op dit kinderfeest. Ze sturen hun kleine monsters, heksen en trollen op bedeltocht voor snoep en centen en ze zijn daarbij ook nog eens verkleed. Onder politiebegeleiding trekt een stoet door de straten. De joelende kinderen bonken op iedere deur en met uitgestoken klauw eisen ze hun bedelbuit. Vergis u niet, het zijn niet zomaar een paar koters die voor je deur staan maar een honderdtal larfjes die je voortuintje omploegen en de verf van je voordeur schrapen. Het lijkt wel een zwerm hongerige sprinkhanen die alles kaalvreet. Terwijl de kinderen je vertrappelen en je huis leegroven staan de eigenaars van dat grut op straat te wachten. De papa’s, mama’s, mee-papa’s en mee-mama’s hebben de babykoetsen en buggy’s nog eens van de zolder gehaald om de buit te transporteren. Schuilen kan niet, hoe stil je ook bent en hoe donker je het ook maakt die serpenten ruiken gewoon dat je jezelf verschanst in je huis.
Zoals elk jaar deel ik geen snoep uit maar geef ik die kinderen alleen maar gezonde dingen. Ik heb pallets met muilperen, safletten en oorvijgen te geef! Dit jaar zal ik er nog wat extra’s bij doen! Geen snoep want dat is in milieuvernietigend plastic verpakt. Deze keer heb ik een hele krat spruitjes te geef! Groenten zijn gezond en ze zijn veelvuldig en gratis te vinden in de container achter de Delhaize! Laat de kinderen tot mij komen, …ik ben in een gulle bui!
Waar kan je beter naar “the Blues” luisteren dan in Bierbeek? Bierbeek is de godvergeten vochtige landwegel ten zuiden van Leuven. Een voormalig boerengehucht in de greep van vastgoedboeren. Het dorp dat uitblinkt in lelijkheid en waar de Bobo’s graag hun dure nesten bouwen. Bierbeek is doorzon-dorp, flits-city van de politie en vooral de kneuterigheid die ik dagelijks moet passeren om mijn boterham te verdienen. Een trieste plek en dus uitstekend om de “Blues” te beleven.
Afgelopen weekend vond er het Bierbeek Blues Festival plaats. Een goeie reden om mij eens in het gat van de beschaving te wagen! Iemand van het gemeentebestuur deelde persoonlijk de polsbandjes uit. Politici zijn nu eenmaal gewend om de bevolking te ringeloren. CC De Borre is een ferme locatie voor zulk dorp. De boeren hier hebben centen, zoveel is zeker.
Blues is the root, all the rest are fruits! Maar het gaat niet goed met de oerstijl van de moderne muziek. Het publiek is van bovengemiddelde leeftijd en zo mak als een koala in een eucalyptusboom. In Bierbeek was dat niet anders. De aanwezigen deden uitermate hun best om hun cool te bewaren. Een nog niet eens half gevulde zaal vol standbeelden. Dynamiek moest je zoeken aan de toog. Volgens mij zijn die bluesfestivals een uitvlucht voor oude mannen om eens flink te gaan zuipen. De decibels nemen ze er maar bij.
Binger
De eerste groep was “Binger”, lokale blueshelden die al 35 jaren aan de weg timmeren, alleen weten ze nog altijd niet waarheen die weg moet leiden. Dit optreden was hun allerlaatste ooit, hun zwanezang … en zo klonken ze ook. Vervelende 12-matenblues met tussenin een paar leuke covers. De bluesharp werd door een Fender Bassman gejaagd maar was nauwelijks hoorbaar, gelukkig hadden ze Sherley (hun vocaliste) meegebracht, een stem als een klok terwijl de andere bandleden met hun klepel zaten te spelen. Exit Binger, gelukkig bracht de rest van het programma meer soelaas.
Blues Lee
Blues Lee, Limburgse blues-rock-swing-soul die ik wel kan smaken. Deze kerels zijn straffe gasten, ze brengen goeie songs en hebben een pleiade aan sterke nummers. Misschien iets te dansbaar voor de Bierbeekse pilaren. Bijzonder vermakelijke en aanstekelijke muziek. Een lichtpuntje in dark-city Bierbeek!
The Bluesbones
The Bluesbones sluiten af. Jammer dat de leegloop van de zaal al was begonnen. Misschien moeten die ouderlingen voor het sluitingsuur in de home zijn? De winnaars van de Blues Challenge 2016 leverden een prima set, spek naar mijn bek! Bierbeek is te klein voor hun talent. Stef Paglia is een straffe gitarist. Ik kan elke dag wel een blik Bluesbones opentrekken zonder er genoeg van te krijgen. Eindelijk valt er iets mooi te beleven in Bierbeek. Ik ga deze gasten volgen en ik kan iedere muziekliefhebber aanraden om deze band eens aan het werk te zien. Terwijl de slaapwandelaars naar hun bedstee trokken stonden The Bluesbones nog stevig van jetje te geven. Parels voor de zwijnen? Deze parels verdienen beter!
Vandaag heb ik naar de stream van de PhD Cup gekeken. Een meer dan twee uren durende zelfkastijding die je kan volgen op de NWS site van de VRT. Acht jonge onderzoekers hakselen hun doctoraatsverhandeling zodanig dat Jan-Met-De-Pet begrijpt waarmee ze zichzelf de laatste vier jaren bezig (of ledig) gehouden hebben. Alles voor de wetenschap!
Het eerste wat mij opvalt is dat er weinig “exacte” wetenschappers aan de strijd deelnemen. Ik ben altijd wel geïnteresseerd hoe zo’n jonge wetenschapper algoritmen ontwikkeld voor non-lineaire model predictive control technology of hoe zo iemand faze evenwichtige modellen formuleert aan de hand van algebraïsche differentiaalvergelijkingen. Niks van dat alles… de VRT kiest voor lichtvoetigheid en een zo groot mogelijk publiek. Als het te veel moeite kost dan zappen de kijkers weg. Onze openbare omroep heeft een missie van educatie en entertainment. De onderwerpen kwamen vooral uit de lichtvoetige academische buidelzak. De onderzoeksonderwerpen van de finalisten: Sodomie in de (Brugse) middeleeuwen, foute kunst in de rechtbank, cannabis, chatten met pictogrammen, fake news in de middeleeuwen, praten over problemen, hartproblemen en de Engelse taal. Geen sensortechnologie, artificiële intelligentie of machine learning tijdens deze battle voor bovengemiddeld intelligente mensen.
Tweede opvallende vaststelling is de belabberde presentatievaardigheid van de kandidaten. Ondanks een intensieve crash course van de VRT-stemcoach en de cameratraining van Gina Lisa blonken alle finalisten uit in houterigheid. Ik heb al spreekbeurten gehoord van scholieren die beter gebracht werden dan de “pitches” van deze bijna-professoren. Overmatig en onnatuurlijk ge-gesticuleer en ge-articuleer maakten het betoog even boeiend als mijn set tuinmeubelen. Het jarenlang onderzoek van de wetenschappers moest samengevat worden in een verkooppraatje van drie minuten. Dat is net hetzelfde als een baksteen door de kont van een mug duwen. Een onderzoeker die bij mij op sollicitatiegesprek komt krijgt een kwartier om één onderdeel van zijn dissertatie toe te lichten, dat is behoorlijk krap en moeilijk, zelfs voor een bolleboos. Drie minuten is zowat de maximum attention span voor de verkleuterde mediaconsument. Meer tijd kregen de deelnemers niet. Als ik een onderzoeker was dan zou ik bedanken voor dergelijke “pitch”, gewoon uit zelfrespect.
De voorstelling van de jury was misschien wel het grappigste moment van de stream: Twee piepjonge professoren, twee VRT ambtenaren en iemand van de Lotto. Koen Wouters van de VRT-nieuwsdienst wist bij elk jurylid wel even het onderwerp “seks” aan te halen. Met uitzondering van de taalvrouw die in de jury zetelde. Volgens mij stond zij al met een scherp geslepen #MeToo in de aanslag om de presentator een toontje hoger te doen spreken.
De inhoud van de presentaties ga ik niet beschrijven, die moet u maar zelf bekijken. De winnaar werd uiteindelijk Jonas Roelens, een historicus. Zijn onderzoek had als onderwerp “Het Sodom van het Noorden”, over sodomie en de vervolging van homoseksuelen in het middeleeuwse Brugge. Zijn proefschrift was al eerder toegelicht in VRT radioprogramma’s waardoor ik bij de aanvang al het gevoel kreeg dat hij wel eens hoog kon eindigen. Blijkbaar is het een onderwerp dat goed in de markt ligt aan de Reyerslaan of is het omdat Jonas Roelens er een beetje uitziet als de grote zus van Anuna De Wever?
Ik ben in ieder geval een voorstander van de PhD Cup. Een volgende editie kan zeker beter: meer inhoud en betere presentaties. Deze uitgave was matig en bijna zo saai als een plaat van Elbow.
Zone7R 