Cranioscopie, … of wat zegt uw schedel over uw psyche?

Lieve vrienden, de realiteit kan soms verbazingwekkender zijn dan de verbeelding! 
Jullie weten al dat ik behoorlijk sceptisch ben over de koeienvlaaien die in de personeelsdienstensector verkocht worden. Persoonlijkheidstesten van verdacht allooi en pseudowetenschappelijke vragenlijsten van het zevende knoopsgat gaan als zoete broodjes over de bedrijfstoonbank. Zakenlui vermomd als kneuzenknuffelaars gieten elk jaar oude wijn in nieuwe, aangepaste zakken en verkondigen dat ze het gat in de markt gevonden hebben. Zielenpoten die hun loopbaan “een andere wending” willen geven komen erop af als konijnen naar een lichtbak. Twijfelende werkgevers die niet kunnen of durven beslissen betalen graag voor niet-gevalideerde en onwetenschappelijke instrumenten om hun twijfel weg te nemen. 

Eneagrammen (bedacht door een Armeens mysticus); MBTI (bedacht door twee huisvrouwen vlak na WO2), Insights Discovery (de nieuwe kleurtjeshype) en nog een rits onnozelheden worden aan de man gebracht door slinkse zakenlui of domme verkopers die het zelf geloven. Naïviteit en goedgelovigheid, mensen willen in’t zak gezet worden.

Gisteren viel mijn broek op de enkels van verbazing bij het horen van het volgende: er is nu een methode van personeelsselectie en loopbaanbegeleiding die zich baseert op de vorm van je gelaat en schedel. Nou moe! 
Een uurtje je schedel laten betasten en je krijgt een uitgebreid loopbaanadvies. Potentiële werkgevers krijgen een advies over de competentie van de potentiële werknemer!  
Een geniaal idee, zo dachten twee theemutsen en ze hoorden de kassa al rinkelen. Er zijn genoeg kneusjes aan wie ze dit verkocht krijgen. 
De methode is “wetenschappelijk onderbouwd” volgens de zaakvoerster! Aan-me-hoela Troela, de methode heeft niks met wetenschap te maken. Competenties hebben niks met frenologie (zo heet de studie van de schedel) te maken. In de 19de eeuw baseerde de School van Lombroso zich op de criminologische antropologie en dacht ze de misdadigers te identificeren aan de hand van de schedelvorm. Decennia later deden Duitse kampartsen hetzelfde met onschuldige gevangenen. De gevolgen van het Sociaal Darwinisme staan in de geschiedenis gegrift maar dat schijnt de verkopers zonder scrupules niet te deren. 
De schedel die je tewerkstelling of tewerkstelbaarheid gaat bepalen? Larie en Apekool! 
De personeelskunde is al genoeg bezoedeld met zweefteven en kwakzalvers. 
Het ergst van alles is dat je dergelijk onderzoek kan betalen met loopbaancheques. Het is met belastinggeld gesubsidieerde kwakzalverij. 
Laat de mystery-call sollicitanten van de overheid dat maar eens onderzoeken: “Het spijt ons, U bent niet gekozen voor deze baan omdat u een knobbel heeft op het achterhoofd en een puist onder uw rechteroor”. Je zal het maar meemaken als sollicitant!

Competenties worden gevormd onder de schedelpan en niet erop.
Aan de dames die de methode in België op de markt brengen wil ik één (frenologisch) advies meegeven: “ An der Nase eines Mannes erkennt man sein Johannes”! (hasjtag MieToo)

 

phrenhead.jpg

Brossen voor de bossen?

Vandaag troepten zo’n 10000 scholieren en leerlingen samen in de straten van Brussel. De tweede klimaatmars georganiseerd door ons jeugdige grut. Bemoedigend om te zien dat de jongeren zich nog engageren voor een goeie zaak. Het klimaat belangt ons allen aan!  Een schriele kinderstem klinkt altijd luider dan de voetzoeker van een vakbondsbetoger en zelfs luider dan de vitrine die verbrijzeld wordt door een geel hesje.

Kinderverdriet vindt altijd een bezorgd ouderlijk oor en een rits journalisten die graag gebruik maken van de georkestreerde emotie.   De grootouders en de ouders van die kinderen deden het in hun jonge dagen ook al met een mars voor meer werk of met een optocht tegen kernraketten… Zo de ouderen zongen, zo piepen de jongen! Het enige verschil met vroeger is dat die marsen georganiseerd werden op een zondag en in pre-internet tijdperk.  Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze klimaatoptocht niet meer is dan een zelfgeorganiseerd schoolreisje, een excuus voor een dagje belhamelarij in de hoofdstad.

Meteen reist bij mij de vraag of er ook zoveel jong geweld op straat zou lopen mocht de mars op een zondag plaatsvinden?  Ik betwijfel het!  Zoveel kinderen die spijbelen beroert de gemoederen en dat is waar de klimaatfundamentalisten en journalisten handig gebruik van maken. De commotie die de spijbelactie veroorzaakt is belangrijker dan de opwarming van de aarde. De media herkauwt de kinderlijke naïviteit en laat ons achter in de onwelriekende scheet van de polarisering.  Radio, tv en social media staan vandaag bol van de emotionele reacties: tegen de houtkachel, tegen de mazoutketel, etc…

Ik zie die kinderen liever op de schoolbanken dan op het straatmeubilair van Brussel. De eco-fundamentalisten noemen het verantwoord brossen, ik noem het een extra vakantiedagje.  Jongeren moeten gevormd worden tot kritisch denkende wezens en niet tot een kudde schapen die slim genoeg is om een vervuilende machine te programmeren. Demonstrerend, met kartonnen bordjes waarop ingefluisterde slogans staan, de les wiskunde ontwijken is niet hetzelfde als opkomen voor een beter klimaat.  Eisen dat de politiek iets doet aan het klimaat is een maat voor niets.  Als er één ding is dat ik na jaren van jeugdig demonstreren geleerd heb dan is het wel dat de politiek nog nooit iets opgelost heeft. Integendeel, de politiek zowel ter linker- al ter rechterzijde heeft deze mars gerecupereerd, ze zijn al twaalf maanden in campagne-modus.  Ook de media stonden weer bol van fanatici die, groen van jaloezie, fulmineerden tegen de salariswagen. Eco-regelneverij en het eisen van een kilometerheffing samen en een trits andere schuldbelastingen.  Culpabiliseren en Zwarte Pieten toeschuiven is vandaag de norm. Gedrag veranderen door te bestraffen werkt niet, dat moeten we al lang geleerd hebben. We zijn een zelfdestructief volkje.

Waarschijnlijk vinden sommigen dat ik een oude zagevent ben die zijn kop in’t vervuilde zand steekt? Niets is minder waar. Ik kan het hier hebben over maatregelen om het efficiënt autogebruik te belonen of over slimme infrastructuurwerken. Maatregelen waarvoor (nog) geen draagvlak bestaat bij de bakfietsgeneratie. Ik bewaar ze voor latere lezing, voorlopig blijf ik de sigaar-rokende, SUV-rijdende ASO die behoorlijk dicht tegen zijn fiscale tollerantiegrens aanschurkt.  Het gekrijs van 10000 kinderen klinkt luider dan de verstomming zes miljoen belastingbetalers maar dat wil niet zeggen dat er een draagvlak is voor het verkeersvrij maken van de Schoolstraat of andere dwaze maatregelen. Als we willen overleven zullen we heel wat meer moeten doen dan pleisters op een houten been plakken. Van het beleid moet je geen oplossing verwachten.  De strijd tegen de opwarming van de aarde begint bij jezelf. De school speelt daarbij een belangrijke rol. Een (inter)nationale pedagogische themadag over de “(ver)draagkracht” van onze planeet is misschien een betere actie dan een vakantiedag in Brussel?

Hup! Allemaal terug in de les en morgen “overhoring”!

Schermafbeelding 2019-01-17 om 23.42.01.png

NostalGie!

Tweede nieuwjaarsdag en vakantie! Wat zijn de opties? Een bezoek aan het ambtenarenbal (kostprijs €5) of een bezoek aan de homestede (kostprijs €20 parkeerretributie)? Brussel is een gehucht van Molenbeek geworden dus dat was geen optie. Dan maar een bezoek aan Vestio-Ville, voorheen beter gekend als het Demerstadje Bilzen. Een bezoek aan de bakermat is altijd een trip down memory lane. NostalGie!

Er zijn nog maar twee zaken die mij binden aan mijn geboorteplek: beste vrienden en sigaren van “In Den Echten Rooker”.  Terugkeren is niet zo gemakkelijk als je denkt, ik woon namelijk in Franstalig België en om Vestio-Ville te bereiken moet je eerst door dat stukje barbarij waarvan de naam niet genoemd mag worden: Doornkappers country!  Maar vandaag loonde het de moeite. Een hartelijk weerzien met mensen uit vervlogen tijden en reminisceren aan de hand van plekken die zijn opgeslagen in mijn bibliotheek van goede herinneringen.  Vandaag is een goeie dag voor een queeste door de Demervallei. De tocht startte aan de Korenwal richting duivenlokaal en “’t radiohaus”. Vandaar verder door de “Joager z’n Bèm”. Zo’n tachtig jaar geleden is de “Zwatte Fin” daar nog verdronken: eerst in een kruik jenever en daarna in de Demer. Vandaar gaat het richting “Boskei”, het verwilderde park van de juge, niet meer dan een vochtig groen gat in Vestio-Ville. Vroeger kon je daar nog kampen bouwen en in kastanjebomen klauteren. Van de “Koemèrt” naar het Jazz Bilzenplein. Ooit was dat de arena van de groene, de rooie, de blauwe en de gele wijken. In de jaren zeventig werd daar een gladiatorenstrijd gevoerd onder het toeziend oog van de pastoor. Toen woonden er nog Christenen in Bilzen. Vandaag wordt er een andere strijd gevoerd door de politieke kleuren groen, blauw, rood en geel.  Het aanpalende klooster wordt al lang niet meer bevolkt door geestelijken, die zijn uitgestorven, maar hun legaat wordt flink omgezet in baksteen. De kerk is leeg maar de kas van de kerkfabriek is blijkbaar nog goed gevuld.

Op naar de Brugstraat, het Sodom en Gomorra ven de jaren tachtig. Tijd voor koffie en een rits verhalen over de Triumph Spitfire die mijn maat ooit bijeen gekookt heeft in het restaurant waar hij werkte. Engelse sportwagentjes en verkeersdrempels zijn altijd goed voor straffe verhalen, dat sardineblik was meer glimmend aan de bodemplaat dan aan de carrosserie. Het strafste van alles was dat op datzelfde moment de drinkebroer binnenkomt waarmee je dertig jaren geleden aan dezelfde toog de wereld zat te verbeteren. Mat is de helft van het DJ-duo dat de jeugdfuiven van weleer van testosteron voorzag. In het parochiezaaltje achter de kerk drukten we de meisjes tegen onze gilet terwijl Mathieu voor de zoveelste keer “Down on Main street” van Bob Seger op de draaitafel pleurde. Maar net zoals ons is de Brugstraat veel rustiger geworden dus hop naar de Kattenberg! In het rusthuis waar de negenennegentigjarige Alice op ons wachtte met verhalen uit een nog verder verleden. Een kranige vrouw, gelukkig is haar gehoor en haar zicht achteruitgegaan. Zo houdt ze de goeie herinneringen beter vast en merkt ze niet veel van de lelijke strapatsen van de betonboeren.  Ondertussen ook nog Marley de Retriever tegengekomen… hij had een journalist aan zijn hondenlijn.

De historische tocht eindigde tussen pot en pint in ’t Tribunaal en finaal in de sigarenwinkel … zo had ik weer iets om te roken op de terugweg uit het verleden!   Leuke dag, bij het volgende ambtenarenbal doe ik ’t nog eens over!

Salut.

IMG_7722.jpeg