Een waarheid!
Categorie: Guitars
Seniors 4 climate!
Heeft u vandaag de bosbrossers gezien? Voor de dertiende episode van de klimaatmars heeft het jonge grut voor vakantie gekozen en het betogen overgelaten aan hun oma’s en opa’s. Vandaag kleurden de Brusselse stoeptegels groen door een geriatrische optocht van breukbanden en Damart-dragers. De stoet werd op gang getrokken door een aantal ouderlingen van onze universiteiten.
Geen jeugdig gejoel of kinderlijk gekrakeel over Moeder Natuur die naar de kloten gaat. De kinderen zijn allemaal op vliegvakantie met pa en ma of ze pikken nog een late ski-reis mee voor het grote zomerreces wordt ingezet. De bosbrossers hebben vandaag hun grootouders afgevaardigd om de wekelijkse traditie in ere te houden. Een slimme zet van de heilige kroost! Op die manier kunnen ze het aantal betogers verviervoudigen (met wat geluk en als de voorouders nog goed te been zijn). En jawel, het aantal betogers verdubbelde ten opzichte van de vorige editie: zo’n duizend deelnemers schuifelden vandaag door de Brusselse binnenstad.
Die oudjes kunnen een demonstratiemars wel smaken want zij hebben mei ’68 en Leuven Vlaams nog meegemaakt. De betoging van vandaag leek meer op een stille mars, geen geroep en geen getier en opvallend weinig smartphones. De betoging verliep vreedzaam en rustig. Op een verschoven Depend Slip na hebben zich geen incidenten voorgedaan.
Ik vraag me af of ze zich allemaal kunnen herinneren waarom ze daar in Brussel betogen? Tegen de politiek en voor de kinderen? Ah, de kinderen natuurlijk! Kinderen zijn zoals scheten… alleen die van jezelf kan je verdragen!
NostalGie!
Tweede nieuwjaarsdag en vakantie! Wat zijn de opties? Een bezoek aan het ambtenarenbal (kostprijs €5) of een bezoek aan de homestede (kostprijs €20 parkeerretributie)? Brussel is een gehucht van Molenbeek geworden dus dat was geen optie. Dan maar een bezoek aan Vestio-Ville, voorheen beter gekend als het Demerstadje Bilzen. Een bezoek aan de bakermat is altijd een trip down memory lane. NostalGie!
Er zijn nog maar twee zaken die mij binden aan mijn geboorteplek: beste vrienden en sigaren van “In Den Echten Rooker”. Terugkeren is niet zo gemakkelijk als je denkt, ik woon namelijk in Franstalig België en om Vestio-Ville te bereiken moet je eerst door dat stukje barbarij waarvan de naam niet genoemd mag worden: Doornkappers country! Maar vandaag loonde het de moeite. Een hartelijk weerzien met mensen uit vervlogen tijden en reminisceren aan de hand van plekken die zijn opgeslagen in mijn bibliotheek van goede herinneringen. Vandaag is een goeie dag voor een queeste door de Demervallei. De tocht startte aan de Korenwal richting duivenlokaal en “’t radiohaus”. Vandaar verder door de “Joager z’n Bèm”. Zo’n tachtig jaar geleden is de “Zwatte Fin” daar nog verdronken: eerst in een kruik jenever en daarna in de Demer. Vandaar gaat het richting “Boskei”, het verwilderde park van de juge, niet meer dan een vochtig groen gat in Vestio-Ville. Vroeger kon je daar nog kampen bouwen en in kastanjebomen klauteren. Van de “Koemèrt” naar het Jazz Bilzenplein. Ooit was dat de arena van de groene, de rooie, de blauwe en de gele wijken. In de jaren zeventig werd daar een gladiatorenstrijd gevoerd onder het toeziend oog van de pastoor. Toen woonden er nog Christenen in Bilzen. Vandaag wordt er een andere strijd gevoerd door de politieke kleuren groen, blauw, rood en geel. Het aanpalende klooster wordt al lang niet meer bevolkt door geestelijken, die zijn uitgestorven, maar hun legaat wordt flink omgezet in baksteen. De kerk is leeg maar de kas van de kerkfabriek is blijkbaar nog goed gevuld.
Op naar de Brugstraat, het Sodom en Gomorra ven de jaren tachtig. Tijd voor koffie en een rits verhalen over de Triumph Spitfire die mijn maat ooit bijeen gekookt heeft in het restaurant waar hij werkte. Engelse sportwagentjes en verkeersdrempels zijn altijd goed voor straffe verhalen, dat sardineblik was meer glimmend aan de bodemplaat dan aan de carrosserie. Het strafste van alles was dat op datzelfde moment de drinkebroer binnenkomt waarmee je dertig jaren geleden aan dezelfde toog de wereld zat te verbeteren. Mat is de helft van het DJ-duo dat de jeugdfuiven van weleer van testosteron voorzag. In het parochiezaaltje achter de kerk drukten we de meisjes tegen onze gilet terwijl Mathieu voor de zoveelste keer “Down on Main street” van Bob Seger op de draaitafel pleurde. Maar net zoals ons is de Brugstraat veel rustiger geworden dus hop naar de Kattenberg! In het rusthuis waar de negenennegentigjarige Alice op ons wachtte met verhalen uit een nog verder verleden. Een kranige vrouw, gelukkig is haar gehoor en haar zicht achteruitgegaan. Zo houdt ze de goeie herinneringen beter vast en merkt ze niet veel van de lelijke strapatsen van de betonboeren. Ondertussen ook nog Marley de Retriever tegengekomen… hij had een journalist aan zijn hondenlijn.
De historische tocht eindigde tussen pot en pint in ’t Tribunaal en finaal in de sigarenwinkel … zo had ik weer iets om te roken op de terugweg uit het verleden! Leuke dag, bij het volgende ambtenarenbal doe ik ’t nog eens over!
Salut.
Vuurwerk!
Beste mensen, ik stel jullie voor aan de hond Réveillon! Zijn echte naam ken ik niet maar ik noem hem Réveillon. Réveillon is een wel doorvoede beagle die ik op 1 januari 2018 uit de velden van Opvelp heb geplukt.Het arme dier trilde van angst (of van de koude) en was helemaal bedekt met slijk. Alweer een slachtoffer van de vuurwerkgekte die elk jaar rond deze tijd de kop opsteekt. Ik heb Réveillon meegenomen, verzorgd en gevoed. De lokale politie wist me weinig raad te geven. Aangezien het dier ergens rond de taalgrens gevonden werd leek het even een communautaire kwestie te worden. Uiteindelijk is het dierenopvangcentrum van Tielt-Winge het beestje komen ophalen en hebben ze het terugbezorgd aan de eigenaar.
Réveillon is zeker niet de eerste hond die ik in mijn rurale homestede opvang. Eerder plukte ik al een Schipperke van de weg, plaatste ik een Golden Retriever in mijn garage, bezorgde ik een Bobtail terug aan zijn eigenaar en dan vergeet ik nog de talloze honden die ik niet kon helpen omdat ze mij te vlug af waren of te angstig. Ik hoop maar dat het goed gekomen is met die beestjes?
Morgen is het weer zo ver. Op oudejaarsavond wordt er weer luidruchtig geknald met vuurwerk. Als eigenaar van drie hondjes en een tuin omringd met paardenweides is Oudejaar geen pretje. Het pyrotechnisch vertier van een hoop zatte bietekwieten is geen plezier voor onze viervoeters noch voor mezelf als tweevoeter. Op oudejaarsavond sluit ik de dieren op in de meest geluiddichte kamer en zit ikzelf met een brandblusser in de aanslag te wachten tot het artificiële gedonder en de regen van smeulende as voorbij is.
Zelf kan ik nergens nog een sigaartje opsteken zonder bekeken te worden als de pleger van een gezondheids- en milieumisdrijf of te horen welke schade ik aanricht aan de omgeving. Je kan zelfs je open haard niet meer aansteken of je krijgt het verwijt een ASO te zijn. Van lapzwansen en steenezels die hun kinderen of zatte vrienden vermaken met vuurwerk wordt niks gezegd. Het is dat soort mensen dat elk jaar zorgt voor dierenleed en brandstichting. Vuurwerk is iets voor professionals en niet voor (zatte) oelewappers met het verstand van een mug. Vuurwerkamateurs zijn domme mensen, als hun brein dynamiet zou zijn dan hebben ze nog niet eens genoeg explosiekracht om hun neus te snuiten. Wie wil knallen op het nieuwe jaar heeft voldoende alternatieven zoals champagnekurken en cava-stopsels maar het meest van alles wil ik hun de Kidibul aanbevelen. … Réveillon en de buren zullen u veel meer sympathiek vinden!
Gelukkig Nieuwjaar!
Old School Social Network Sites.
Vandaag heb ik nog eens een Social Network site “oude stijl” opgezocht! Je zou haast vergeten hoe plezant dat is, … en makkelijk! Je hebt geen abonnement of een pak gigabytes nodig. Gewoon de site opzoeken en inloggen is voldoende. Je kan onmiddellijk deelnemen aan de chat of je mening verkondigen op het forum. Voor een paar credits voorzien de moderatoren je van een koffie of een biertje. Er is voor iedere bezoeker wel een interessant onderwerp te vinden. Je kan zowat elk thema aansnijden en ik moet toegeven dat sommige threads best wel origineel en verrassend zijn. Trolling komt er maar zelden voor, LOL’s en OMG’s daarentegen zijn schering en inslag. Millennials moeten wel even opletten want in tegenstelling tot de hun vertrouwde sites zoals Instagram en Facebook zijn hier niet alleen “likes” maar ook “dislikes” te vinden. Dus goed opletten vooraleer je iemand gaat porren! Je hebt geen speciale kennis nodig om deel te nemen aan een “old style social network” maar het is aan te raden om alles wat je in de groep post te voorzien van een beetje motivering. Ik kan het iedereen aanraden!
Woord van het jaar: “Moordstrookje”.
Moordstrookje is verkozen tot woord van het jaar 2018. Eergisteren verkozen de kieskinderen het woord “Boeie” tot jongerenwoord van het jaar. Het volwassen kiesvee gooit het over een heel andere boeg met het ietwat cynische “moordstrookje”! Een moordstrookje is een fietspad dat amper met wat klieders verf afgebakend is van de wegstrook voor het gemotoriseerde verkeer.
Een bedenkelijke keuze. Wie zou dat woord op de kieslijst geplaatst hebben? Bij het woord moord denk ik meteen aan een slachtoffer en een dader, de moordenaar. Ik heb een donkergroen vermoeden dat het woord “moordstrookje” een term is van de bakfietselite. De slachtofferrol is nu eenmaal de favoriete rol van de mobiliteits- en milieufundamentalisten. Het zijn doorgaans stadsbewoners, double income, 1,6 kinderen en met een hoog NIMBY (Not In My BackYard) gehalte. Het culpabiliseren en taxeren van automobilisten hebben ze tot kunstvorm verheven. Moordstrook is voor mij “boeie”!
Persoonlijk zou ik voor het woord “wielerterrorist” kiezen. Een wielerterrorist is meestal een stadbewoner, double income en met gemiddeld 1,6 kinderen die in zijn gesubsidieerde “me-time” zichzelf in een veel te strak kunststof zeemvelbroekje op een dure fiets hijst en rurale dorpjes onveilig maakt door er alle verkeersregels aan zijn klikpedaalschoentjes te lappen. Vooral bij droog weer komen ze buiten.
Ik woon in zo’n ruraal dorpje en speciaal voor hen hebben we “fiets-o-strades” aangelegd. Een fiets-o-strade is een (zeer) brede geasfalteerde fietsbaan afgesloten van betonnen rijweg door middel van betonbulten en reflecterend paaltjes. Voor die dure fiets-o-strade hebben we veel offers gebracht, sloten werden dichtgegooid, oude platanen werden gerooid en het afwateringsysteem werd om zeep geholpen. Jammer toch dat de wielerterroristen geen gebruik maken van deze infrastructuur. Nooit content en altijd ontevreden begeven ze zich liever tussen het auto- en tractorverkeer. De lokale dorpsbewoner wordt geen rurale rust gegund. Toch een mooi woord: “Wielerterrorist”, het klinkt cynisch en er zit ook een misdadig kantje aan. Dat ze daar niet aan gedacht hebben bij de keuze van het “woord van ’t jaar”!
Wie mij niet wil geloven die kan hieronder een filmpje bekijken. Een time laps van 30 minuten, opgenomen aan mijn landelijke voordeur in de lange zomer van 2018.
Schat! …ik heb een kerstboom gezet!
… of toch een soort van kerstboom.
Het kinderwoord van 2018
We leven in een pre-electorale tijd! Als oefening in kiesplicht heeft de jeugd het kinderwoord van het jaar 2018 gekozen: “Boeie”!
Boeie betekent zoveel als “Wat kan het me schelen!”… Jawel, het kleine grut hanteert een eigen jargon. Ik vind dat de kieslarfjes een aantal leuke woordjes schaamteloos over het hoofd hebben gezien. Woordjes zoals “Zwijge” en “Luistre”! Of wat dacht je van “Opruime”; “Oplette” en “Stilzitte”? Misschien zijn werkwoorden niet zo populair bij de kinderen? Er hadden ook een aantal regionale woordjes op de kieslijst kunnen staan zoals “Saflette” en “Muilpere”? Ik geef maar een paar suggesties voor het volgende jaar. Het zal die koters boeie wezen wat ik ervan denk…
Ik kijk al uit naar morgen want dan wordt het grote-mensenwoord voor 2018 bekendgemaakt. Boeiend!
Over het digitale overheidsloket en hockey…
Zo, het weekend is weer achter de rug! Niks bijzonder, een gewoon weekend met een saaiheid die het observeren van drogende verf kan evenaren. Terwijl politici kibbelend over de grond rolden werd Brussel even geplaagd door rechtse brutaliteit en linkse naïviteit, de eerste smeltende sneeuwvlokjes van de winter zijn gevallen, hier en daar zat er nog een geel hesje tegen zijn/haar fiscale tolerantiegrens aan te schurken en de all-white Red Lions werden wereldkampioen hockey. Er viel dit weekend net zoveel te beleven als op het een doordeweekse bijeenkomst van de macramé club.
De winst van de wereldtitel voor onze nationale hockeyploeg boeit mij maar matig. Hockey is een blanke sport voor kakkers. Geef nu toe, als je namen van jonge mannen hoort zoals Tanguy, Amaury, Augustin, Florent, Loic en Gauthier dan ben je ofwel op een bijeenkomst van de studenten van het Vlaams Rechtsgenootschap of bevind je je in de bistro van een hockeyclub. Goed gedaan boys, papa de notaris is fier op jullie.
Dat wil niet zeggen dat er hier in Château PGC niks te beleven viel! Integendeel! Hier ten huize heb ik een nieuwe versie van het gezelschapsspel “Mens-erger-je-niet” ontdekt. Als je een leuke avondvullende bezigheid zoekt dan kan ik je aanraden om een willekeurige site van onze overheid te bezoeken en je aan te melden met je identiteitskaart. Een Ravensburger puzzelspel van 10000 stukjes is niets in vergelijking met de aanmeldingsprocedure via eID bij de overheid . Wat heb je nodig voor dit avontuur: een full option Macbook Pro, een kaartlezer, je identiteitskaart en vooral heel veel geduld. België is dan wel wereldkampioen Hockey en Belastingen Heffen maar qua servicegerichtheid kunnen we nog iets bijleren. Ik was er toch eventjes zoet mee…
Ik zou mezelf niet omschrijven als een digibeet maar een Master in IT Systeemarchitectuur zou handig zijn. De online gids raadt aan om de laatste versie van de eID lezer te installeren. Apple gebruikers wil ik aanraden om dit niet te snel te doen want de nieuwste software is nog niet compatibel met Mac toestellen. Als je als Mac-gebruiker de vraag krijgt om je systeem wachtwoord te gebruiken dan moet je dat vooral niet doen, ze bedoelen eigenlijk dat je de eID “pincode” moet ingeven, ik heb u gewaarschuwd. Ik begrijp wel dat als je een tool “idiot-proof” maakt dan krijg je alleen maar grotere idioten. Maar wat ik niet begrijp is dat een (duurbetaalde) service aan de burger niet van een leien dakje kan lopen. Elke tollenaar of politieagent kan vanuit zijn combi, in no time, de algemene nationale gegevensbank (ANG) raadplegen. De ANG is niet je strafblad maar een databank waarin staat vermeld waar en wanneer je een scheet hebt gelaten of als er nog rekeningen openstaan. Alle privacywetten ten spijt krijgt de burger geen toegang tot de ANG. Je kan alleen maar aan de privacy commissie vragen om te bemiddelen en te informeren of de opgeslagen gegevens wettelijk zijn.
Soit, via backward compatibiliteit ben ik dan toch tot aan het digitale overheidsloket geraakt, ik heb er mijn stand van zaken bij de sociale zekerheid geraadpleegd …en prompt een geel hesje aangetrokken!
Online shoppen?
Een filetocht richting Brussel kan je het beste uitzitten in het gezelschap van je radio. In het programma Debecker polst mervouw Debecker naar wat ze graag wil horen. Naast het zoveelste gender-item ging het vandaag ook over “online shoppen”. Om het politiek correct te houden moet er uiteraard het milieu bij betrokken worden. De vraag van de dag was dus: “Hoe kan je milieuvriendelijk online shoppen”?
Het antwoord hebben we niet gekregen. De onderzoekers zijn er nog niet uit maar al die stilstaande wagens rondom mij doen mij vermoeden dat er veel schoenen en kleedjes, al dan niet in de passende maat, onderweg zijn. Zo’n zestig procent van de online consumptiegoederen gaat “return to sender”. Mensen met een realistische zelfperceptie zijn nu eenmaal veel meer ecologisch.
Eén interessante getuigenis kwam van een verpleegster maar Debecker ging er niet dieper op in. De dame had het over het economische gevolg voor de winkeliers. Haar man had een muziekwinkel en was van plan om ermee te stoppen. De middenstand regeert al lang niet meer het land. De muziekwinkeleigenaar werd genekt door de online verkoop van instrumenten en werd door zijn klanten gedegradeerd tot fixer van de brol die ze gekocht hadden bij een online dozenschuiver. De verkoopmarges die hij nog kon hanteren waren onvoldoende om een familie goudvissen in leven te houden.
Jammer dat Debecker niet het economische gevolg van het online shoppen aansneed. Als ik het woord muziekwinkel hoor dan spits ik mijn oren! Muziekwinkels waren ooit mijn favoriete stek in de winkelstraat! Toen spoorde ik naar Brussel om te kwijlen over een Marshall toren bij Parys Flore. Of ik nam de trein naar Leuven om bij Jempi Lamar vriendelijk te vragen hoeveel zo’n Stratocaster kost. In de Schrijnwerkersstraat in Hasselt stond ik dan weer te gniffelen voor het raam van J&R want daar hing een metalen gitaar in de vorm van een blote vrouwentorso. In Genk had Rubens een echte Bo Diddley hangen… Ik denk dat die winkels in die tijd veel ruiten hebben gelapt, ik stond er telkens het winkelraam te likken. Het begeren van een instrument is een groter genot dan het verwerven. Jaren van sparen om dan die gitaar te kunnen kopen. De muziekwinkel was een beetje hemel op aarde. De eigenaar van de muziekwinkel was toen ook nog een soort ambachtsman die elk instrument persoonlijk inspecteerde en bespeelde. Niet goed …dan return to sender!
De tijden veranderen. De baksteen en cement winkels verdwijnen aan de lopende band en worden vervangen door mega magazijnen. De fabrikanten schakelen verdelers en retailers uit door het opleggen van afnamequota en waanzinnige shop requirements. De Duitse dozenschuivers hebben de strop rond de nek van de winkelier stevig aangetrokken. Online is the new shopping experience. Instant satisfactie!
Vandaag ben ik de gelukkige eigenaar van veel instrumenten. Zeg nu zelf, …wat is er leuker dan muziek maken? Zo af en toe verkoop ik zelf wel eens iets wegens “te veel” in mijn collectie. Gelukkig moet ik er niet van leven. Zelfs als particuliere verkoper kom ik de verwende klanten tegen. Zagenventen die mijn tijd komen verkwanselen omdat ze eens op een Gibson willen spelen, …want die kan je niet meer vinden in de meeste muziekwinkels! Betweters die mekaar hebben zitten opjutten in cyberspace. In mijn eigen huis komen ze vragen voor dertig dagen teruggaverecht en ze declameren dat het in “Amerika” toch nog goedkoper is! BTW en invoerrechten kennen ze niet maar ze weten alles van het instrument via Youtube. Dergelijke sujetten wijs ik steevast de deur, dat ze maar in Amerika gaan kopen. Of bij zo’n Duitse internetwinkel. Ze depreciëren de waarde van hun eigen goed. …en van mij krijgen ze een ecologische voetafdruk op de kont!
Zone7R 