Maand: april 2023

Ik lig strijk…

Hebben jullie het gehoord? “Strijken is nergens voor nodig!“, …dat is het credo waarmee twee “opruimcoaches” de mensenkudde een geweten willen schoppen. Negentig procent van de mensen doet niet graag de strijk en volgens de opruimcoaches is strijken ook niet nodig. Ze pleiten zelfs voor een “Strijk-Mei-Niet” maand en zijn bereid om elke dag een tip te geven om uw strijkberg te verkleinen. Wat een geweldig initiatief en wat een gigantische sprong in de verbetering van onze leefwereld. Op zulke acties zit ik nu net te wachten!

We hebben al een Tournée Minerale in februari, de marketingafdeling van Knack verbiedt ons om in mei het gazon te maaien en in november laten we een snor staan (m/v/x) terwijl we dertig dagen de hand niet aan onszelf slaan. … of toch wel? De mutualiteit bestookt ons in november met promofilmpjes om eens vaker de bisschop te melken of de handkar te stoten! Elke maand is er wel één of andere onnozele actie die ons bewust maakt en zegt hoe we moeten leven, handelen of denken. Aan zever in pakskes is er geen gebrek.

Dat het initiatief uitgaat van twee “opruimcoaches” zegt al genoeg. Vandaag hebben we een coach voor zowat alles: persoonlijke coaches, lifestyle-coaches, shopping-coaches, kleding-coaches, voedings-coaches, body-coaches, mental-coaches, spirituele-coaches, seks-coaches, huisdier-coaches, sport-coaches, paarden-coaches, leiderschap-coaches, wellness-coaches, job-coaches, integratie-coaches, kleuren-coaches, inrichting-coaches, taal-coaches, studie-coaches, opruim-coaches … toverkollen, piskijkers en kwakzalvers bij de vleet. Als je het even niet ziet zitten in je drukke leven, de kinderen vergen veel energie of je weet niet hoeveel en welk wasmiddel je moet gebruiken dan kan je met een vingerknip een gepaste coach vinden. Een loodgieter of elektricien daarentegen… De cliënten van die wichelroedespecialisten zijn ook altijd mensen die zo hard met zichzelf bezig zijn en vaak denken dat de zon uit hun gat schijnt. Praat eens wat vaker met goede vrienden, familie of buren, dat doet wonderen.  

Voor mijn part mag iedereen doen wat hij wil. Als je denkt dat een klankschaalsessie in één of andere zelfgebouwde joert van een zelfverklaarde therapeut je uitgeteerde relatie met wie dan ook kan redden…ga je gang. Een zieke kudde heeft veel heelmeesters nodig. Veel mensen zijn murw en hebben alle zelfredzaamheid verloren.

Ik sta verbaasd dat we zo volgzaam zijn geworden, de regelneverij viert hoogtij. Er is altijd iemand die zegt wat goed voor je is of wat je moet doen, hoe je moet spreken, welke woorden je mag/moet gebruiken of wat je mag/moet denken.  Wel, … ze kunnen mijn rug op! Ik strijk en maai in mei. De bijtjes, vogeltjes en mollen kunnen zicht uitleven op de omringende weides waar de paarden en schaapjes dartelen. Genoeg geblaat van de bakfietsdictatuur, ik weiger te luisteren naar de fratsen van de onverlaten die zichzelf een morele superioriteit aanmeten. Een trein kan alleen maar rijden als er dwarsliggers zijn …en die functie wil ik graag invullen. Wie een therapeutische trap in de edele delen wil die mag mij altijd een bericht sturen. Mijn tarief is zeer gunstig en de eerste sessie is gratis!

“Stoute kinderen in de hoek zetten is toch niet zo’n goed idee…”

Die kop gebruikt de krant De Standaard om lezers te vangen voor een artikel waarin een Franse pedagoge ons de les spelt…

Stoute koters in de hoek zetten is niet zo goed voor de opvoeding van je kind. Je plaatst het mensje in isolement en daarmee ook buiten de maatschappij.  Wat moet je vandaag als ouder nog als je kind niet wil horen en niet mag voelen?  Ik zou het niet weten en ik moet het ook niet te weten want ik ben kinderloos. Kinderloosheid is een bewuste keuze. Noem mij gerust een egoïst of zelfs ASO maar mijn ecologische voetafdruk is wel exponentieel kleiner dan eender welke bakfietsmama of bolderkarpapa op deze aardkloot. De uitstoot van mijn overmatig getaxeerde Amerikaanse 4×4 is niets vergeleken met de emissie van zo’n menselijke larf. En dan heb ik nog niet over de besparing aan grondstoffen en subsidies die een non-procreatie met zich meebrengt.  Ik ben daarmee niet alleen een aanhanger van het groene gedachtegoed maar breng het ook nog eens in de praktijk.  Dat kleine beetje fossiele brandstof, energie en zeldzaam aardmetaal dat ik in een paar decennia verbruik wordt ook nog eens royaal aan de maatschappij en in veelvoud teruggegeven via de tollenaar. 

Gelukkig hebben we de Standaard, het morele kompas van Vlaanderen. Iedereen zou verplicht de Standaard en de Flair moeten lezen: zo weten we wat we overdag mogen denken/ zeggen en hoe we ’s nachts moeten gaan liggen. 

Enige tijd geleden kopte de media over een Brusselse dame die een veroordeling opliep wegens het uitdelen van een pedagogische tik aan haar nazaat omdat die zijn huiswerk niet wou maken. Een poco buurman was getuige van de saflet en verwittigde de instanties. Mama moest zich verantwoorden voor de rechtbank en werd prompt veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier maanden. Door al die “vrije opvoeding” heeft ons landje al overbevolkte gevangenissen en worden straffen onder de zes maanden niet meer uitgevoerd, gelukkig maar! … of toch niet? Want mama werkt aan de balie en heeft nu strafblad. Je moet tegenwoordig niet meer “woke” te zijn om jezelf professioneel te cancelen.  Je kinderen doen dat wel voor je.    

Ik las ook dat dertig procent van de ouders last heeft van een parentale burn-out. Ik wil het graag geloven. Het valt niet mee on vandaag de dag kinderen op te voeden. Ze zijn niet altijd zo lief en krijgen maar al te vaak hun zin. Een oorveeg mag niet en straffen door in de hoek te zetten mag ook al niet meer. Trouwens een “pedagogische tik” is helemaal niet “pedagogisch”.  Een oplawaai is een emotionele reactie van een ouder die het bloed vanonder de nagels getergd en in een opwelling een tik uitdeelt aan zijn liefste bengel. Daar is niks opvoedkundig aan… Ouders moeten vandaag compromissen sluiten met hun kroost, in dialoog gaan en vooral de strapatsen uitzitten. Opvoeden? Niemand weet nog hoe dat moet.  De gevolgen zijn zichtbaar: opvoeders en leerkrachten durven niks meer uit vrees voor ouderwraak, soms zelfs met een juridisch staartje. Wie regelmatig een winkel bezoekt zal het al opgevallen zijn: Jengelende neten die hun speelgoedje/ snoepgoedje eisen van hun begeleidende sponsor.   Laatst kwam er zo’n klein ettertje op me af in de winkel, lachte vriendelijk en gaf me een knoert van een schop tegen de schenen. Mama stond erbij en keek ernaar…  Wel beste vrienden graag wil ik mijn educatieve reactie hierop met jullie delen: Kauwgom. Ik zorg altijd dat ik een kauwgom in mijn mond heb als ik een omgeving betreed waar kinderen aanwezig zijn. Als zo’n ettertje weer iets met mij uitvreet en pa of ma blijven stoïcijns dan geef ik die kleine een vriendelijk aai over de bol met mijn kauwgom in de hand en mompel zoiets als “Braaf Menneke” … Geen verboden tik, geen uitsluiting en geen dialoog met het kind. En ik kan je verzekeren, die kleine en zijn ouders zijn de volgende uren weer dichter bij mekaar gebracht!  PedagoGie! What’s in a name?