Ook dit jaar hebben uw koters het weer goed gedaan op school! De laatste dagen wemelt het facebook posts met lofbetuigingen en verheerlijking van kindjes, groot en klein. Fiere ouders bewieroken hun nageslacht en het bijhorende puntenboekje. Als ze het niet geschreven krijgen dan maar met een fotootje, liefst getooid met dat gekke hoedje en een toga. Onze toekomst is verzekerd, een hele generatie genieën komt eraan!

De lezers die mij kennen weten dat ik niet veel op heb met dat grut. Kinderen zijn als scheten, alleen die van jezelf kan je verdragen. Ik erger me niet aan dat gepoch maar ik moet ermee lachen. De laatste twee decennia leven we in een tijdsgeest van kinderverheerlijking. De opvoeding hebben we in onder-aanneming gegeven aan de school en wee het gebeente van de juffrouw of de meester als die geen rekening houdt met de gemoedstoestand of de allergieën van de kleine. Pa en ma zijn gesubsidieerde deeltijdse werknemers die een voltijdse dagtaak hebben aan het vervoer van of naar één of andere naschoolse activiteit: voetbalkamp, dansles, paardenkamp, zeilkamp, kleiclub, knutselstage… of wat nog meer. Kinderbezit is zo heilig geworden dat er zelfs gereserveerde parkeerplaatsen zijn nabij de ingang van de supermarkt.

Dat ouders fier zijn is normaal maar dat je ermee gaat leuren is dat niet. Ik geloof die berichten ook niet meer. Als ik zo’n een lof-post lees dan denk ik wel eens aan mijn vroegere lessen Nederlands. Daarin kregen we een onderwerp “spreekwoorden en gezegden”, iets wat ondertussen uit het lessenrooster is geschrapt. Eén van die gezegden is: “de appel valt niet ver van de boom”.  Ik ken die ouders en geloof me, als hun hersencellen dynamiet zouden zijn dan hadden ze nog niet genoeg kracht om hun neus te snuiten. Dat hun nakomeling de “primus inter pares” van de klas is kan ik moeilijk geloven.  Daarbij vind ik die betweterige bedorven stinkers niet zo sympathiek. Mini-mensjes in merkkleding waarvan de ouders hopen dat ze alles bereiken wat ze zelf nooit bereikt hebben. Waar zitten de dommeriken? Waar zijn de losers? Waar zijn de “gebuisden”?  Ik heb meer sympathie voor die groep van kinderen. Mijn aandacht gaat naar de sukkel die bij de stratenloop als laatste over de meet komt en daarbij ook nog eens zijn “participatie-medaille” verliest. Kinderen die leren omgaan met teleurstelling en verliezen. Kinderen die hard moeten werken om met de hakken over de sloot te komen. Dat zijn de kinderen die ik koester! Ik ben ervan overtuigd dat zij een betere toekomst zullen hebben dan de boutique-larfjes. Aan alle jongeren die het niet goed gedaan hebben op school: volhouden, later volgen er nog meer teleurstellingen. Je kan je er niet vroeg genoeg op voorbereiden!