Ik kom net van bij de dokter en ik kan u allen meedelen: Het gaat prima met mij! Vijfenvijftig is de leeftijd waarop de modale Fransoos met pensioen gaat maar daar denk ik nog lang niet aan! Om den brode doe ik al 35 jaar mijn zin en daar ga ik nog een tijdje mee door! Den doktoor heeft gezegd dat ik het kan! Ik ben nog goed gezond van poten en oren en lang niet versleten. 

Snel nog even langs de bakker voor een brood voor morgenvroeg, één donker gesneden! “Kent u ons betalingssysteem al?”  Huh…! “Kent u ons betalingssysteem al?”, dat vroeg de broodverkoopster aan mij.  “Cash, creditcard, debitcard, bitcoin, paypal, overschrijving, Apple pay, bankwissel,… maakt mij niet uit!”. “Noem het maar mevrouw, ik heb het allemaal”.    “Dan zal ik het u uitleggen” was haar reactie.  Hola, ik was even niet meer bij de tijd. De moderne brood- en banketboetiek hanteert geen geld! Je krijgt een ticketje dat je aan de kassa moet scannen. Het aanraakscherm vraagt je om een keuze te maken tussen cash betalen of met de bankkaart.  Cash betalen doe je via een gleuf in een automaat en een soort van hi-tech cloaca dropt je wisselgeld in een schaaltje. Modern times, de bakker raakt geen geld meer aan om hygiënische redenen. “Wij verkopen veilig brood!” repliceerde het meisje. Terwijl ze dit zei keek ze me aan met een blik alsof ik een hulpeloze bejaarde was. Nou moe, …veilig brood! Kus nu mijn gluten!     

Ik moest denken aan mijnheer doktoor. Hoe is het mogelijk dat ik al vijfenvijftig jaar in goede gezondheid heb kunnen overleven?  Ik mag van geluk spreken want ik ben opgegroeid met onveilig brood. Ons dagelijks brood kwam gewoon van bij de warme bakker. Die bracht het brood zelfs nog aan huis. Altijd kwam hij met een roestig Volkswagen busje aanrijden en leverde het brood via de achterdeur, rechtstreeks in onze keuken. Het wisselgeld graaide hij uit een oude bruine lederen schoudertas. Als je een keertje niet thuis was dan liet hij het baksel gewoon achter op de vensterbank.  Hoe heeft mijn generatie dat in godsnaam kunnen overleven? Jarenlang hebben we gecontamineerd brood gegeten. Ons beleg kwam van de kaasboer op de markt die net zijn tent had rechtgezet en met ongewassen handen een schelletje Jonge Hollandse voor ons afsneed. Vandaag zou die kaasboer opgepakt worden door het Federaal Voedsel Agentschap en samen met zijn verdorven kaas op de brandstapel gegooid worden. Times, they are changing,…rapidly!

Het meisje voor wie alles niet snel genoeg kan veranderen is Greta Thunberg, het Zweedse klimaatmeisje. Terwijl ik dit schrijf hoor ik haar op de radio: “How dare you!” fulmineerde het meisje. Met woede en agressie geeft ze de “oudere” generatie een pak voor de broek. Met niet mis te verstane taal culpabiliseert ze de oudere -, en dus ook mijn generatie. Wij worden beschuldigd van haar toekomst te hebben gestolen. “How dare we!”, in haar eentje trekt ze een muur op tussen generaties waarvan Trump alleen maar kan dromen.    Vreemd, ik heb altijd gedacht dat Greta’s generatie werd opgevoed door moderne ouders. Ouders die hun kinderen hebben ondergedompeld in een sfeer van overleg, gelijkheid en begrip. De opvoedkundige tik is taboe en met kinderen ga je in dialoog.  In mijn jonge jaren gebeurde dat anders. Als ik het weer eens te bont maakte kreeg ik van mijn vader zaliger een “factory-reset” met een stevige saflet rond mijn oren! Volgens mijnheer doktoor heeft het mijn gezondheid nooit beschadigd, integendeel… 

Als Greta’s blikken konden doden dan zou in New York geen politieke ziel meer rondlopen. Blijkbaar heeft de opvoeding van haar generatie gefaald. Van dialoog en overleg heb ik niets teruggevonden in het betoog van Thunberg. Beschuldigen en verwijten (“jullie zullen hier niet mee wegkomen”), dat wel maar zoals iedereen weet zet dergelijk gedrag geen zoden aan de dijk.   Instant satisfaction, het meisje wil dat alles meteen verandert. Geloven de tieners vandaag nog in Tita Tovenaar? Kan je miljarden mensen veranderen overnacht? Ik denk het niet. Ik heb oor naar Greta’s boodschap maar haar methode van separatie is “gefundenes fressen”  voor het huidige identiteitsdenken. Ik lever mijn bijdrage aan de klimaatverandering: ik zet geen kinderen op deze planeet. Hoe staat het met uw ecologische voetafdruk?