Auteur: All7ha7jazz

Ik lig strijk…

Hebben jullie het gehoord? “Strijken is nergens voor nodig!“, …dat is het credo waarmee twee “opruimcoaches” de mensenkudde een geweten willen schoppen. Negentig procent van de mensen doet niet graag de strijk en volgens de opruimcoaches is strijken ook niet nodig. Ze pleiten zelfs voor een “Strijk-Mei-Niet” maand en zijn bereid om elke dag een tip te geven om uw strijkberg te verkleinen. Wat een geweldig initiatief en wat een gigantische sprong in de verbetering van onze leefwereld. Op zulke acties zit ik nu net te wachten!

We hebben al een Tournée Minerale in februari, de marketingafdeling van Knack verbiedt ons om in mei het gazon te maaien en in november laten we een snor staan (m/v/x) terwijl we dertig dagen de hand niet aan onszelf slaan. … of toch wel? De mutualiteit bestookt ons in november met promofilmpjes om eens vaker de bisschop te melken of de handkar te stoten! Elke maand is er wel één of andere onnozele actie die ons bewust maakt en zegt hoe we moeten leven, handelen of denken. Aan zever in pakskes is er geen gebrek.

Dat het initiatief uitgaat van twee “opruimcoaches” zegt al genoeg. Vandaag hebben we een coach voor zowat alles: persoonlijke coaches, lifestyle-coaches, shopping-coaches, kleding-coaches, voedings-coaches, body-coaches, mental-coaches, spirituele-coaches, seks-coaches, huisdier-coaches, sport-coaches, paarden-coaches, leiderschap-coaches, wellness-coaches, job-coaches, integratie-coaches, kleuren-coaches, inrichting-coaches, taal-coaches, studie-coaches, opruim-coaches … toverkollen, piskijkers en kwakzalvers bij de vleet. Als je het even niet ziet zitten in je drukke leven, de kinderen vergen veel energie of je weet niet hoeveel en welk wasmiddel je moet gebruiken dan kan je met een vingerknip een gepaste coach vinden. Een loodgieter of elektricien daarentegen… De cliënten van die wichelroedespecialisten zijn ook altijd mensen die zo hard met zichzelf bezig zijn en vaak denken dat de zon uit hun gat schijnt. Praat eens wat vaker met goede vrienden, familie of buren, dat doet wonderen.  

Voor mijn part mag iedereen doen wat hij wil. Als je denkt dat een klankschaalsessie in één of andere zelfgebouwde joert van een zelfverklaarde therapeut je uitgeteerde relatie met wie dan ook kan redden…ga je gang. Een zieke kudde heeft veel heelmeesters nodig. Veel mensen zijn murw en hebben alle zelfredzaamheid verloren.

Ik sta verbaasd dat we zo volgzaam zijn geworden, de regelneverij viert hoogtij. Er is altijd iemand die zegt wat goed voor je is of wat je moet doen, hoe je moet spreken, welke woorden je mag/moet gebruiken of wat je mag/moet denken.  Wel, … ze kunnen mijn rug op! Ik strijk en maai in mei. De bijtjes, vogeltjes en mollen kunnen zicht uitleven op de omringende weides waar de paarden en schaapjes dartelen. Genoeg geblaat van de bakfietsdictatuur, ik weiger te luisteren naar de fratsen van de onverlaten die zichzelf een morele superioriteit aanmeten. Een trein kan alleen maar rijden als er dwarsliggers zijn …en die functie wil ik graag invullen. Wie een therapeutische trap in de edele delen wil die mag mij altijd een bericht sturen. Mijn tarief is zeer gunstig en de eerste sessie is gratis!

“Stoute kinderen in de hoek zetten is toch niet zo’n goed idee…”

Die kop gebruikt de krant De Standaard om lezers te vangen voor een artikel waarin een Franse pedagoge ons de les spelt…

Stoute koters in de hoek zetten is niet zo goed voor de opvoeding van je kind. Je plaatst het mensje in isolement en daarmee ook buiten de maatschappij.  Wat moet je vandaag als ouder nog als je kind niet wil horen en niet mag voelen?  Ik zou het niet weten en ik moet het ook niet te weten want ik ben kinderloos. Kinderloosheid is een bewuste keuze. Noem mij gerust een egoïst of zelfs ASO maar mijn ecologische voetafdruk is wel exponentieel kleiner dan eender welke bakfietsmama of bolderkarpapa op deze aardkloot. De uitstoot van mijn overmatig getaxeerde Amerikaanse 4×4 is niets vergeleken met de emissie van zo’n menselijke larf. En dan heb ik nog niet over de besparing aan grondstoffen en subsidies die een non-procreatie met zich meebrengt.  Ik ben daarmee niet alleen een aanhanger van het groene gedachtegoed maar breng het ook nog eens in de praktijk.  Dat kleine beetje fossiele brandstof, energie en zeldzaam aardmetaal dat ik in een paar decennia verbruik wordt ook nog eens royaal aan de maatschappij en in veelvoud teruggegeven via de tollenaar. 

Gelukkig hebben we de Standaard, het morele kompas van Vlaanderen. Iedereen zou verplicht de Standaard en de Flair moeten lezen: zo weten we wat we overdag mogen denken/ zeggen en hoe we ’s nachts moeten gaan liggen. 

Enige tijd geleden kopte de media over een Brusselse dame die een veroordeling opliep wegens het uitdelen van een pedagogische tik aan haar nazaat omdat die zijn huiswerk niet wou maken. Een poco buurman was getuige van de saflet en verwittigde de instanties. Mama moest zich verantwoorden voor de rechtbank en werd prompt veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier maanden. Door al die “vrije opvoeding” heeft ons landje al overbevolkte gevangenissen en worden straffen onder de zes maanden niet meer uitgevoerd, gelukkig maar! … of toch niet? Want mama werkt aan de balie en heeft nu strafblad. Je moet tegenwoordig niet meer “woke” te zijn om jezelf professioneel te cancelen.  Je kinderen doen dat wel voor je.    

Ik las ook dat dertig procent van de ouders last heeft van een parentale burn-out. Ik wil het graag geloven. Het valt niet mee on vandaag de dag kinderen op te voeden. Ze zijn niet altijd zo lief en krijgen maar al te vaak hun zin. Een oorveeg mag niet en straffen door in de hoek te zetten mag ook al niet meer. Trouwens een “pedagogische tik” is helemaal niet “pedagogisch”.  Een oplawaai is een emotionele reactie van een ouder die het bloed vanonder de nagels getergd en in een opwelling een tik uitdeelt aan zijn liefste bengel. Daar is niks opvoedkundig aan… Ouders moeten vandaag compromissen sluiten met hun kroost, in dialoog gaan en vooral de strapatsen uitzitten. Opvoeden? Niemand weet nog hoe dat moet.  De gevolgen zijn zichtbaar: opvoeders en leerkrachten durven niks meer uit vrees voor ouderwraak, soms zelfs met een juridisch staartje. Wie regelmatig een winkel bezoekt zal het al opgevallen zijn: Jengelende neten die hun speelgoedje/ snoepgoedje eisen van hun begeleidende sponsor.   Laatst kwam er zo’n klein ettertje op me af in de winkel, lachte vriendelijk en gaf me een knoert van een schop tegen de schenen. Mama stond erbij en keek ernaar…  Wel beste vrienden graag wil ik mijn educatieve reactie hierop met jullie delen: Kauwgom. Ik zorg altijd dat ik een kauwgom in mijn mond heb als ik een omgeving betreed waar kinderen aanwezig zijn. Als zo’n ettertje weer iets met mij uitvreet en pa of ma blijven stoïcijns dan geef ik die kleine een vriendelijk aai over de bol met mijn kauwgom in de hand en mompel zoiets als “Braaf Menneke” … Geen verboden tik, geen uitsluiting en geen dialoog met het kind. En ik kan je verzekeren, die kleine en zijn ouders zijn de volgende uren weer dichter bij mekaar gebracht!  PedagoGie! What’s in a name?

Zotlap!

Kijk, berichten zoals dit schrijfsel uit “De Morgen” doen mijn tenen krullen. Doe geen moeite om erop te klikken want het artikel zit achter een ‘pay wall’.    

Nu schijnt het tenenkrullen een veel voorkomende kwaal te zijn bij witte heteromannen die al jaren getrouwd zijn met dezelfde vrouw en die bovendien ook nog eens werken.

In een opiniestuk schrijft de jonge journalist een open brief aan zijn vader en bij uitbreiding aan een hele generatie mannen tussen de leeftijd van 55 en 75 dat hij/zij te veel alcohol drink(t)(en). Alleen al bij het lezen van de titel heb ik er genoeg van. Ik ben het beu dat snotneuzen zoals Michiel Martin schrijven wat mijn generatie moet doen of laten. Het past mooi in de themamaand Tournée Minérale, een uitvinding van de mainstream mediabedrijven. Dat de schrijvelaar op deze kar springt hoort gewoon bij zijn functiebeschrijving. En straks zal er weer een groep verketterd worden omdat ze in mei het gras maaien. Maai-niet-mei is een hersenspinsel van Knack Magazine dat ons wil laten geloven dat grassprietjes ook gevoelens hebben. Hoe zotter hoe beter!  Bij de VRT loopt deze maand een campagne om de “zelfliefde” te promoten inclusief spotjes en programma’s op radio en TV.  Maar opgelet, geen zelfbevlekking in november want dan is het No-Nut-November, net de periode dat we allemaal een pornosnor moeten laten groeien voor ‘Bro-vember’ en onze prostaat moeten laten onderzoeken. En in januari wordt er aan je gevraagd om een maand eens geen mening te hebben… 

Het is te zot voor woorden met welke onzin de bladspiegels en de ether tegenwoordig bevuild worden. Eet insecten voor het milieu en pis onder de douche om water te sparen. Er wordt ons haarfijn uit de doeken gedaan hoe we stress kunnen vermijden bij het kiezen van het juiste toilethokje en hoe we onze schrijf- en spreektaal moeten aanpassen om geen enkel genus te schofferen, …. 

Tournée Minérale is een deugballon die ons moet sensibiliseren over de gevaren van alcohol, denk ik dan… maar de manier waarop schrijvelaars zoals Martin een bevolkingsgroep met het vingertje wijzen kan ik niet accepteren. Een aantal jaren geleden hebben de vrouwen van het VAD de lat voor problematisch alcoholgebruik al op 10 consumpties per week gelegd. Onder het mom van gendergelijkheid hebben ze in één ruk de tolerantiegrens en de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen weggevaagd. Wie vandaag een tafelbiertje bij een maaltijd nuttigt heeft dus een probleem.  

Kijk, we zijn nog maar een paar decennia onder het juk van de clerus vandaan en er wordt al meer met het vermanende vingertje aangewezen dan dat de pastoor dat ooit deed. Van een journalist verwacht ik een kwaliteitsstuk en geen persoonlijk gejeremieer waarin hij zijn eigen vlees en bloed publiekelijk door de mangel haalt en een ganse generatie culpabiliseert.

Waar is de tijd dat een journalist nog nieuws bracht? Ik verwacht van de vierde macht kritische zin en feitenonderzoek. Zij hebben de belangrijke rol om als niet verkozen vertegenwoordigers van het volk de verkozen vertegenwoordigers een spiegel voor te houden. Bijna de helft van de Morgen lezers is 55+ en te zat om los te lopen. Aan het deug-pronken van Martin hebben ze geen boodschap. Ze willen dat er nieuws gebracht wordt en geen afleiding van de echte problemen of situaties die uw en onze aandacht verdienen.  

Overmorgen is het 14 februari, Valentijn. Terwijl deze journalist de zelfliefde bedrijft met een glas water op zijn nachtkastje zal ik met mijn sjoeke een glas champagne drinken, … wat zeg ik nu? Een ganse fles champagne begot…!  

2022 … het jaar van de depressie!

2022 zit er bijna op, … en dat is maar goed ook.  Straks gaan we weer halve vreemden kussen, kleffe handen schudden en mompelen we iets over geluk- en gezondheid op een toon alsof we een dood vogeltje in onze mond hebben. Wel beste vrienden, dit jaar zal het niet lukken. Ik doe daar niet meer aan mee. Klokslag middernacht op Sylvester-avond begin ik aan een nieuwe dag en niet aan een nieuw jaar. De controle houden over gisteren, vandaag en morgen is al moeilijk genoeg, laat staan dat ik goede voornemens ga maken voor de komende 365 dagen.   Al meer dan vijftig jaren ben ik (en ook jij) erin geluisd. Elk jaar liegen we onszelf iets voor met wensen van geluk en gezondheid. Laten we eerlijk zijn, het gaat toch goed met het merendeel van ons. Nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid was het bevolkingsaantal op deze aardkloot zo talrijk als vandaag. Nooit eerder was het globale hongergevoel zo laag als nu. Het aantal mensen dat in vrijheid leeft is het hoogste ooit.  We worden (in het beste geval) gemiddeld 80 jaar of meer en zeker in het Westen vinden we altijd wel een zorgverstrekker op steenworp afstand voor het behandelen van elke scheet die verkeerd in ons gat zit. 

Maar kijk eens naar de laatste 365 dagen wat je medemens je heeft voorgeschoteld via (sociale) media … “doom en gloom” alom. Overal alarmisme en victimisme. Vrieskoude, regen of zonneschijn is altijd de schuld van iemand, ergens. Onheilsberichten over droogte en zondvloed lossen elkaar af. Nog nooit heb ik zoveel belastingen betaald als in 2022 en wat krijg ik daarvoor terug? Niks, …nog meer betalen in een rijk land met torenhoge schulden. Ook dit jaar heeft de overheid nog niet geleerd om te zaaien naar de zak, iets wat mijn ouders mij al een halve eeuw geleden geleerd hebben.  Slimmer worden we niet, integendeel, de attention span van onze kinderen is gelijk aan die van een goudvis. (Op dit punt in mijn tekst heeft Gen-Z al afgehaakt!)  Met dank aan “TikTok”.  …en dat brengt mij bij mijn lijstje van ergernissen in 2022:  

Iedereen depri:

Het Selah Sue fenomeen is viraal geworden (letterlijk!). Mijn favoriete artieste (sic) heeft er zowat een volle dagtaak aan om haar “Weltschmerz” uit te venten. Geen interview gaat voorbij zonder haar onbehagen te etaleren. Dit jaar werd haar single “Pills” op ons losgelaten, ze klinkt dan ook alsof ze die pillen in haar neus gestoken heeft voor de opnames. Het is blijkbaar aanstekelijk in de creatieve sector. Die gast van Oscar & The Wolf staat amper een kwarteeuw in het leven en hij heeft al een spleen van jewelste.  Gelukkig, na zijn ziekteverlof was er het WK in Qatar en konden we een paar matchen  zijn “I’m a warrior” meelallen. Er zijn momenteel meer langdurig zieken dan werklozen in dit land.  Het merendeel van die zieken heeft een “burn-out”.  Fantastisch toch dat er programma’s zijn zoals “Patiënt Pedro” dat de psychiatrie bespreekbaar maakt. Geef ons aub wat meer succesverhalen en positieve rolmodellen!

Verbinding:

Ik kan het woord “verbinding” niet meer horen. Ik spreek niet over uw telefoonverbinding. In het zog van de bovengenoemde hypochonders is er een nieuwe lading van zweefteven (m/v/x), mindfulness coaches en klankschaalklepelaars gekomen die mensen helpen om in “verbinding” te komen met zichzelf, hun innerlijke zijn of met anderen. 2021 was het jaar van de “veerkracht” en in 2022 was het toverwoord “verbinding”. Verbinding met jezelf moet je vooral zoeken in een joert, een zweethut of een dure stal waar je een groot beest kan knuffelen. Ik stel voor een weekendje Kiev, in no-time zul je er een ruggengraat vinden om mee te verbinden. 

Smart Technology:

Alles is slim tegenwoordig. Onze telefoon, onze auto, onze elektriciteitsmeter en voor alles hebben we een app. Ik sta in “verbinding” met mijn overheid via verschillende apps en websites. Internet of things doet zijn intrede in de woning. We betalen massaal met onze telefoon en scannen ons de pleuris om ergens binnen te komen. Ondertussen zijn die databanken waarin onze gegevens zitten zo lek als een mandje. Stadsbestuur of politie slaagt er niet in om onze data fatsoenlijk te versleutelen. De hackers zijn allesbehalve genderneutraal en weten perfect welke spam ze in je mailbox moeten droppen: reclame voor Viagra, een penisverlenging of …antidepressiva!  

Ik wil duidelijk zijn: ik heb niks tegen technologie! Maar technologie is maar zo slim als de gebruiker van die technologie. In 2022 heeft smart technology zijn intrede gedaan in Château PGC. Neen, geen deurbel maar een slimme koffiezet. Ik ben een koffieleut en liefhebber van de Nespresso Lungo (Goudkleurige cupje!). Sinds 2022 ben ik de trotse bezitter van een Smart Nespresso machine. Het apparaat beschikt over Bluetooth- en Wifi- “verbinding”. Ik kan vanaf dit jaar een bakje troost zetten vanuit de Kalahari woestijn, mits internetverbinding. Enig nadeel met de slimme machine is dat je nog altijd manueel een cupje in de sleuf moet stoppen en dat het afvalbakje al na zes koffies moet geledigd worden.  Is dat smart? Wellicht voor de koffiehandelaar of data broker die mijn verbruik nauwlettend in het oog kan houden. Waardevolle gegevens die bijvoorbeeld een gezondheidsverzekeraar “slim” maakt. 

Al bij al, 2022 was voor mij geen slecht jaar. Ik heb geen gevoel van opgebrand zijn, ik sta in verbinding met echte mensen die ik kan horen, zien, voelen, ruiken en TikTok kan me aan m’n reet roesten. Ik wens jullie allemaal fijne feesten en morgen weer gezond opstaan!

… en doe de dreun!

Tomorrowland, welgeteld negen uren heb ik het uitgehouden en dat is een hele prestatie voor een ex-punkrocker! 

Tomorrowland is het ietwat duurdere feestje voor de geglobaliseerde dance liefhebber. Wat heb ik daar te zoeken? …of verloren? Niets!   Leuke decors en een prachtige omgeving, …dat wel. Het doet je terugdenken aan de schoolreisjes naar de Efteling. Anton Pieck zou genoten hebben van deze setting en ik moet toegeven, ik kon de omgeving best wel pruimen. Alleen jammer van de muziek (sic). Op de 10+ podia moet je geen instrument (of talent) gaan zoeken, laat staan iemand die een instrument bespeelt. De hedendaagse “artist” neemt een USB-stick mee op het toneel. Tijdens de covid-downtime hebben een groot aantal “artiesten” de tijd kunnen doden met de Roland TR-8S of een Akai MPC en wat gratis software  zodat er vandaag voldoende digitaal gedreun voorhanden is om drie weekends te vullen met monotonie.  Drie weekends fuifgedruis zal de organisatie geen windeieren gelegd hebben. Na een verplichte (maar gesubsidieerde) wachtperiode omwille van covid, gewoon de prijzen wat verhogen en een extra weekend inlassen …dat is al snel een verdubbeling van de omzet. De organisatie zal wel dansen van vreugde.

Music at Tomorrowland?

Ook veel schoon volk op Tomorrowland. Het is een feest van zien en gezien worden. Ik geloof dat veel vaders bijzonder fier zijn op hun dochters die hun talenten tonen aan de wereld. Het is leuk laverend rondstruinen tussen de influencers en content creators op Tomorrowland. U kent ze wel, de arty-farty geklede selfie-lovers te herkennen aan hun pose: één been vooruit, knie lichtjes gebogen en een kleurenfilter.  Influencers oogsten daar in real time “likes” met hun simulacrum, tijdens een festival dat op zichzelf al een hyperrealiteit creëert. Maar ik betwijfel of er op dit feestje veel mensen rondlopen die ooit Baudrillard gelezen hebben…  

Kortom, TML is een ervaring maar wel een oorverdovende en vol met slechte beats. Een mooie setting voor non-talent en een aanlokkelijk kortstondig alternatief voor de realiteit. TML is een aanrader voor iedereen die geen keuze kan maken uit het extensieve aanbod van dom amusement.  Tomorrowland is een pretpark, de muziek is te herleiden tot een moleculaire dreun en dus voor iedereen toegankelijk. Laat u maar eens lekker meedrijven in de school met de andere haringen. 

Toch even een waarschuwing voor de bezoeker in trance: Stap niet in de Jacuzzi’s! Ik weet niet of het delen van jacuzziwater met een honderdtal bezoekers wel zo verstandig is. Je zou voor minder de apenpokken krijgen. 

Beam me up Scotty, no intelligent life here!    

Bilzen-Hoeselt

In mijn “crib” fungeert het VRT-journaal als elektronisch behang tijdens het avondeten.  Avondmalen met een nieuwslezer op de achtergrond is een kwalijke gewoonte die ik maar moeilijk kan ontwennen.  Met alle miserie in Oost-Europa is het zelfs af te raden en kan je maar beter met je rug naar het toestel zitten om een omgekeerde spil van onverteerde nutriënten te voorkomen.  

Gisteren smaakten de patatjes wel erg zuur. Knuffelminister Somers wil zijn centrumstad Mechelen fuseren met boerendorp Boortmeerbeek! Stennis en onbegrip bij de Boortmeerbeekenaren en euforie bij enkel twee inwoners: de burgemeesters. “De mensen kunnen blijven trouwen in Boortmeerbeek” sprak de hoofdboerin van het dorp, “Alles blijft gelijk ’t is”.  Geen reactie van Somers. Hij is als Vlaams Minister de burgemeester-architect van de fusiemanie en ziet middels een samensmelting de schuld per capita in zijn stad slinken en zijn wedde flink verhogen. Een melkkoe moet je nu eenmaal in een rurale omgeving gaan zoeken.  

Maar toen kwam het… In de rand van dit nieuwsitem werden ook andere fusie-initiatieven kond gemaakt aan de bevolking: Bilzen-Hoeselt!  Stad Bilzen en Gemeente Hoeselt zijn ook van plan om te fusioneren!  Het was het eerste wat ik ervan hoorde, nochtans dateren de plannen al van 2020. Bilzen, mijn “Heimat”, de stad die ik verlaten heb om er later als ouderling naar terug te keren! Fusioneren met Hoeselt? Whaaat?

Als die nachtmerrie realiteit wordt dan zit een terugkeer naar de bakermat er niet in. In mijn jonge dagen werden er nog bloedvetes uitgevochten op het voetbalveld aan de Spurkerweg. De derby Bilzen-Hoeselt kon zijn gelijke niet vinden in een tribaal gevecht onder koppensnellers. Hoeselt was/is het oord van verderf, het Sodom en Gomorra van Zuid-Limburg. Een Bilzenaar ging alleen naar Hoeselt in het donker, stiekem naar het Karrewiel of het Hoenderhof om een griet binnen te doen. Voor de rest was het een no-go zone voor Bilzenaren. In Hoeselt was alles anders: de cultuur, de taal en de lucht. Om de stank te maskeren hebben de Bilzenaren ooit een compostfabriek aan de stadsgrens opgetrokken. 

Is het gezond verstand dan volledig verdwenen? Gaan Doornkappers en Trottoirleepers in co-existentie? Hoe is ’t zover kunnen komen. Bilzenaren, bezint eer gij begint…

Meteen kroop ik achter mijn PC en ging op zoek. En warempel, het is nog waar ook.  Er is zelfs een heuse website die de ingedommelde stammen moet overtuigen. Een consultancy bedrijf uit Brussel levert de eindeloze powerpoints en buzz-words om de bevolking over de gemeentegrens te trekken. Met bullet-points moeten de inwoners overtuigd worden van het hoe, wat en waarom de stammen moeten versmelten. Voor mij voelt het vreemd en wrang. Het is alsof je net te horen krijgt dat je schoonmoeder bij je komt inwonen, …ongevraagd. 

Maar tot zover mijn emotioneel bezwaar. Als niet-inwoner heb ik geen enkel recht van spreken maar het raakt mijn sentiment en smaakt bitter als een Babbelut die op de grond is gevallen. De externe partner die de hele operatie moet begeleiden zal wel weer roepen dat elke verandering weerstand meebrengt maar daar worden ze voor betaald. In een industrieterreinentaaltje leveren ze het proza om de goegemeente te sussen. Het verdict moet vallen voor 2023 maar het lijkt mij dat de kogel al door de Sint Martinuskerk is. De fusie komt er.

De presentatie van het onderzoeksbureau spreekt over de vele voordelen maar het is te mooi. Zoals een opgeblonken tweedehandswagen zie je geen verborgen gebreken.  

De Vlaamse overheid neemt een deel van de schulden over bij een fusie. Dat had minister Somers als bedenker van de fusiemanie mooi gezien, zijn stad zou miljoenen besparen. Mechelen staat met stip aan de top van steden met de grootste schuld per inwoner. Maar Bilzen is Mechelen niet, toch zou een fusie B/H een dikke twintig miljoen opleveren. Maar voor wie? Aanvankelijk zat de gemeente Riemst ook nog in het plan maar die hebben tijdig het licht gezien en hun staart ingetrokken. Waarom ze dat deden werd niet vermeld in het rapport maar ergens moet die mergelberg toch redenen gezien hebben om deze “opportuniteit” aan zich te laten voorbijgaan. 

Op de website van de Vlaamse Overheid kan je makkelijk nagaan hoe het met de financiën gesteld is van je lokale bestuur.  Een snelle zoektocht in cyberspace verklaart al veel. Ik kan het zelf bijna niet geloven maar die van Hoeselt houden veel beter de knip op de portemonnee. De gemeenteschuld per kop in Hoeselt ligt maar liefst vier keer lager dan die van Bilzen. Wat wint de Hoeselaar met een fusie? Niks, …alleen een paar mandatarissen zullen garen spinnen bij een fusie. Wie denkt dat er een belastingverlaging komt, die gelooft dat de vlinders hooi eten. Een fusie is niet meer dan een collectieve schuldverplaatsing, de belastingen verleggen naar een ander niveau, …en niveaus zijn er genoeg in ons kikkerlandje. 

Maar goed, wat kan het mij als Waal nog schelen. “Aater men vaase vèrgeet de wèrt!”.

Adieu Bilzen!

Renumérotation du logement…pourquoi? 

Het Waalse platteland, het open landschap en de rurale rust, …Ik geniet er graag van. 

De boerenbuiten is een plek waar de stront het minst hard stinkt en waar het nog goed toeven is, ver van bakfietsen en bolderkarren gevuld met Steinerschool larfjes. Ik krijg hier het gevoel dat ik als witte heteroman van middelbare leeftijd de “sweet spot” in mijn leven heb bereikt. Een leuke baan, eigen baas en een tuintje met drie beestjes.  Mijn eigen heerlijkheid. Deze ezel staat op een goeie wei! 

… en dan slaat domheid onverbiddelijk toe.  Ook het platteland wordt niet gespaard van de malversaties van de lokale mandataris.  In een oase van rust zijn onruststokers nooit veraf. Mijn landerij is gelegen in de langste straat van het dorp, namelijk de Lange straat. Het gemeentebestuur heeft het lumineuze idee gekregen om alle huisnummers in deze straat te veranderen. De huidige nummering maakt het voor hulpdiensten moeilijk om het adres van onheil te vinden. Bestuurlijke mandatarissen zijn altijd op zoek naar “iets” om hun existentie te bevestigen. Uit het niets ontving ik vandaag een brief, een “convocation”, om mijn identiteitskaart te vervangen. … of ik me wil aanmelden op het gemeentehuis!

Ik moet toegeven dat de huidige nummering een zootje is. Blijkbaar werd bij de toekenning van de nummertjes een grabbelton gebruikt. Soit… de logica is ver zoek. Ik zal en moet verhuizen zonder mij te verplaatsen.  Maar of het een goede beslissing is betwijfel ik ten stelligste. Als elke pakjesdrager, Hello Fresh bezorger, facteur, Sinterklaas of tollenaar van de FOD Financiën mij moeiteloos kan vinden dan zal dat ook wel lukken voor de hulpdiensten. Zelfs het goedkoopste GPS-je brengt je snel en probleemloos tot aan mijn voordeur. Wat in Hemelsnaam bezielt een lokaal bestuur om de bewoners van de langste straat een beetje te jennen met absurde beslissingen? De anders altijd vriendelijke facteur die de “convocation” afleverde was niet in zijn nopjes en sprak van een “kel-bordel” of zoiets… over de nieuwe maatregel.

Een aantal bejaarden in de buurt zullen er nog mee kunnen instemmen, er gebeurt nog eens iets in hun rurale en kalme bestaan. Maar voor mij als residentieel belastingbetaler is het weer eens een pak werk en kosten veroorzaakt door het paaltjesreglement van het lokale bestuur. Ik wil me bij voorbaat verontschuldigen bij de ambtenaar van de bevolkingsdienst. Ik beloof dat ik mijn best doe om vriendelijk te blijven bij onze afspraak.  Afgezien van het feit dat ik al indirect voor zijn/haar/hun wedde betaal via de belastingen is deze pestmaatregel ook nog eens een diepe graai in mijn portemonnee. Als je aan een ambtenarenloket aanschuift kan je maar beter je bankkaart bij de hand houden. Voor het gemeentebestuur is het alleen maar een nieuwe identiteitskaart maar voor mij zijn het ook de pecunia voor: een nieuwe pasfoto, een nieuw paspoort, nieuwe chip voor de vuilniscontainers,  notariskosten voor het aanpassen van bedrijfsstatuten (maatschappelijke zetel), het ondernemersloket, de sociale verzekeraar,  nieuw bedrijfsdrukwerk, factuuraanpassingen, leveranciers en klanten verwittigen, contractaanpassingen, bank en verzekeringen aanpassen, nutsvoorzieningen, … en waarschijnlijk nog een trits wijzigingen die ik vergeet. 

Veel van die veranderingen zullen niet gratis zijn.  Bedankt dorpsbestuur. Jullie hebben nu al last van urbanistische regelneverij. Bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen mogen jullie aanbellen bij mijn oude nummer. Ik zal nog in mijn bed liggen als jullie de stemmen van anderen tellen.

By the way, … ik las zonet op de website van de gemeente dat de prijs voor het afleveren van een identiteitskaart net is aangepast!  

Iedereen gelijk?

Wat doet een mens op een druilerige zondag? In slaap vallen voor De Zevende Dag ? … of de publicaties van het “Instituut voor gelijkheid van vrouwen en mannen” lezen? Ik ben alvast begonnen met de publicatie over de toepassing van gender-quota in de raden van bestuur. Zesendertig pagina’s saaie lectuur doorworstelen om mezelf te overtuigen over het nut van dergelijke quota. Helaas…

Even naar het jaarverslag en de website van het IGVM zelf dan: blijkt dat het instituut 80 procent vrouwen tewerkstelt en de raad van bestuur uit 93 procent vrouwen bestaat (effectieve leden).

I rest my case …

bron: website IGVM
bron: jaarverslag IGVM 2019

Locker Room Talk!

De klimaatverandering maakt mij erg onrustig! … en ik heb het niet over het “weer” of de aanhoudende regen. Kwakkelzomers hebben we al elk decennium gekregen, bak-en-braad seizoenen, zes-maanden-winterweer, apocalyptische voorspellers… ook al allemaal meegemaakt in pre-internet tijden.  

Het sociale klimaat van Wokes, MeeToos en andere geesten die vandaag menen te weten hoe anderen zich moeten gedragen is veel bedreigender voor het voortbestaan van de mensheid dan een blanke, benzinewagen rijdende, cisgender man van middelbare leeftijd. 

Mijn sociale media vrienden posten niet langer foto’s van hun avondeten of van pasgeboren larfjes die ze op deze al zwaarbelaste planeet gezet hebben! Neen, ik zie confrontaties, reprimandes, tribaal gedrag en victimisme. Waar is de tijd dat Facebook nog “the place to be” was voor fans van poesjes?  Met AI gestuurde datatechnologie en complexe algoritmen krijg ik te zien wat mensen die ik ooit sympathiek vond zoal uitvreten. Ze wijzen tegenwoordig meer met het vingertje dan dat de pastoor dat vroeger deed! Mijn “vrienden” gaan plots politici afzeiken in antwoorden op hun posts. Welk een tijdverspilling. Dulle kallen kramen (sic) meer feministische spierballentaal uit dan een van testosteron gevulde bodybuilder kan heffen. Ook mijn taalgebruik wordt nauwlettend in het oog gehouden. Het woordje “zwart” is alleen nog toegelaten voor opa’s die 80 jaar geleden de kant van den Duits gekozen hebben. En iedereen lijkt wel “ergens” een slachtoffer van “iets” te zijn geworden! Ik word de laatste maanden social media-gewijs meer “ontvriend” op basis van mijn geslacht en rookgedrag dan van een boude posting. Geen probleem voor mij. Zogenaamde vrienden die zichzelf “de-frienden” zijn zoiets als de vuilniszakken die zichzelf buitenzetten.  Soit…

Over boude uitspraken gesproken: Eddy Demarez en de Belgian Cats! In een onoplettend moment heeft Eddy zichzelf gecancelled. In sporttermen heet het “Locker room talk”. Een hoop vrouwelijke facebookvrienden voelde zich collectief in het gat gebeten en sloegen aan het verzusteren in hun slachtofferrol. Demarez moet hangen en liefst in de vergeetput van Zwarte Piet verdwijnen. (Mag ik het woord Piet nog gebruiken?)

Ik heb altijd gedacht dat (top)sporters een toonbeeld zijn van doorzettingsvermogen en discipline. Ik heb nooit kunnen denken dat ze zo lichtgevoelig zijn. Vroeger bestond nog zoiets als vergiffenis maar niet in de harde sportwereld.  Sporters leven bij gratie van de mensen die hen onder de aandacht brengen. Beseffen de Cats dat wel? 

Sport interesseert me weinig en de damessporten al helemaal niet. Mag ik dat vinden? Damesbasket is saai en kan me weinig boeien, is het mij gepermitteerd? Als ik damesbasketbal zie dan denk ik aan hondjes die op hun achterpoten lopen: het lijkt nergens op maar toch knap dat ze het kunnen.   

Zo! U mag uw gram spuien. Voor het ontvrienden klikt u op mijn profiel en kan u mij “uitvinken”.  

Het ga u goed in deze harde tijden!