Tweede nieuwjaarsdag en vakantie! Wat zijn de opties? Een bezoek aan het ambtenarenbal (kostprijs €5) of een bezoek aan de homestede (kostprijs €20 parkeerretributie)? Brussel is een gehucht van Molenbeek geworden dus dat was geen optie. Dan maar een bezoek aan Vestio-Ville, voorheen beter gekend als het Demerstadje Bilzen. Een bezoek aan de bakermat is altijd een trip down memory lane. NostalGie!
Er zijn nog maar twee zaken die mij binden aan mijn geboorteplek: beste vrienden en sigaren van “In Den Echten Rooker”. Terugkeren is niet zo gemakkelijk als je denkt, ik woon namelijk in Franstalig België en om Vestio-Ville te bereiken moet je eerst door dat stukje barbarij waarvan de naam niet genoemd mag worden: Doornkappers country! Maar vandaag loonde het de moeite. Een hartelijk weerzien met mensen uit vervlogen tijden en reminisceren aan de hand van plekken die zijn opgeslagen in mijn bibliotheek van goede herinneringen. Vandaag is een goeie dag voor een queeste door de Demervallei. De tocht startte aan de Korenwal richting duivenlokaal en “’t radiohaus”. Vandaar verder door de “Joager z’n Bèm”. Zo’n tachtig jaar geleden is de “Zwatte Fin” daar nog verdronken: eerst in een kruik jenever en daarna in de Demer. Vandaar gaat het richting “Boskei”, het verwilderde park van de juge, niet meer dan een vochtig groen gat in Vestio-Ville. Vroeger kon je daar nog kampen bouwen en in kastanjebomen klauteren. Van de “Koemèrt” naar het Jazz Bilzenplein. Ooit was dat de arena van de groene, de rooie, de blauwe en de gele wijken. In de jaren zeventig werd daar een gladiatorenstrijd gevoerd onder het toeziend oog van de pastoor. Toen woonden er nog Christenen in Bilzen. Vandaag wordt er een andere strijd gevoerd door de politieke kleuren groen, blauw, rood en geel. Het aanpalende klooster wordt al lang niet meer bevolkt door geestelijken, die zijn uitgestorven, maar hun legaat wordt flink omgezet in baksteen. De kerk is leeg maar de kas van de kerkfabriek is blijkbaar nog goed gevuld.
Op naar de Brugstraat, het Sodom en Gomorra ven de jaren tachtig. Tijd voor koffie en een rits verhalen over de Triumph Spitfire die mijn maat ooit bijeen gekookt heeft in het restaurant waar hij werkte. Engelse sportwagentjes en verkeersdrempels zijn altijd goed voor straffe verhalen, dat sardineblik was meer glimmend aan de bodemplaat dan aan de carrosserie. Het strafste van alles was dat op datzelfde moment de drinkebroer binnenkomt waarmee je dertig jaren geleden aan dezelfde toog de wereld zat te verbeteren. Mat is de helft van het DJ-duo dat de jeugdfuiven van weleer van testosteron voorzag. In het parochiezaaltje achter de kerk drukten we de meisjes tegen onze gilet terwijl Mathieu voor de zoveelste keer “Down on Main street” van Bob Seger op de draaitafel pleurde. Maar net zoals ons is de Brugstraat veel rustiger geworden dus hop naar de Kattenberg! In het rusthuis waar de negenennegentigjarige Alice op ons wachtte met verhalen uit een nog verder verleden. Een kranige vrouw, gelukkig is haar gehoor en haar zicht achteruitgegaan. Zo houdt ze de goeie herinneringen beter vast en merkt ze niet veel van de lelijke strapatsen van de betonboeren. Ondertussen ook nog Marley de Retriever tegengekomen… hij had een journalist aan zijn hondenlijn.
De historische tocht eindigde tussen pot en pint in ’t Tribunaal en finaal in de sigarenwinkel … zo had ik weer iets om te roken op de terugweg uit het verleden! Leuke dag, bij het volgende ambtenarenbal doe ik ’t nog eens over!
Salut.
Zone7R 