Vandaag troepten zo’n 10000 scholieren en leerlingen samen in de straten van Brussel. De tweede klimaatmars georganiseerd door ons jeugdige grut. Bemoedigend om te zien dat de jongeren zich nog engageren voor een goeie zaak. Het klimaat belangt ons allen aan! Een schriele kinderstem klinkt altijd luider dan de voetzoeker van een vakbondsbetoger en zelfs luider dan de vitrine die verbrijzeld wordt door een geel hesje.
Kinderverdriet vindt altijd een bezorgd ouderlijk oor en een rits journalisten die graag gebruik maken van de georkestreerde emotie. De grootouders en de ouders van die kinderen deden het in hun jonge dagen ook al met een mars voor meer werk of met een optocht tegen kernraketten… Zo de ouderen zongen, zo piepen de jongen! Het enige verschil met vroeger is dat die marsen georganiseerd werden op een zondag en in pre-internet tijdperk. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze klimaatoptocht niet meer is dan een zelfgeorganiseerd schoolreisje, een excuus voor een dagje belhamelarij in de hoofdstad.
Meteen reist bij mij de vraag of er ook zoveel jong geweld op straat zou lopen mocht de mars op een zondag plaatsvinden? Ik betwijfel het! Zoveel kinderen die spijbelen beroert de gemoederen en dat is waar de klimaatfundamentalisten en journalisten handig gebruik van maken. De commotie die de spijbelactie veroorzaakt is belangrijker dan de opwarming van de aarde. De media herkauwt de kinderlijke naïviteit en laat ons achter in de onwelriekende scheet van de polarisering. Radio, tv en social media staan vandaag bol van de emotionele reacties: tegen de houtkachel, tegen de mazoutketel, etc…
Ik zie die kinderen liever op de schoolbanken dan op het straatmeubilair van Brussel. De eco-fundamentalisten noemen het verantwoord brossen, ik noem het een extra vakantiedagje. Jongeren moeten gevormd worden tot kritisch denkende wezens en niet tot een kudde schapen die slim genoeg is om een vervuilende machine te programmeren. Demonstrerend, met kartonnen bordjes waarop ingefluisterde slogans staan, de les wiskunde ontwijken is niet hetzelfde als opkomen voor een beter klimaat. Eisen dat de politiek iets doet aan het klimaat is een maat voor niets. Als er één ding is dat ik na jaren van jeugdig demonstreren geleerd heb dan is het wel dat de politiek nog nooit iets opgelost heeft. Integendeel, de politiek zowel ter linker- al ter rechterzijde heeft deze mars gerecupereerd, ze zijn al twaalf maanden in campagne-modus. Ook de media stonden weer bol van fanatici die, groen van jaloezie, fulmineerden tegen de salariswagen. Eco-regelneverij en het eisen van een kilometerheffing samen en een trits andere schuldbelastingen. Culpabiliseren en Zwarte Pieten toeschuiven is vandaag de norm. Gedrag veranderen door te bestraffen werkt niet, dat moeten we al lang geleerd hebben. We zijn een zelfdestructief volkje.
Waarschijnlijk vinden sommigen dat ik een oude zagevent ben die zijn kop in’t vervuilde zand steekt? Niets is minder waar. Ik kan het hier hebben over maatregelen om het efficiënt autogebruik te belonen of over slimme infrastructuurwerken. Maatregelen waarvoor (nog) geen draagvlak bestaat bij de bakfietsgeneratie. Ik bewaar ze voor latere lezing, voorlopig blijf ik de sigaar-rokende, SUV-rijdende ASO die behoorlijk dicht tegen zijn fiscale tollerantiegrens aanschurkt. Het gekrijs van 10000 kinderen klinkt luider dan de verstomming zes miljoen belastingbetalers maar dat wil niet zeggen dat er een draagvlak is voor het verkeersvrij maken van de Schoolstraat of andere dwaze maatregelen. Als we willen overleven zullen we heel wat meer moeten doen dan pleisters op een houten been plakken. Van het beleid moet je geen oplossing verwachten. De strijd tegen de opwarming van de aarde begint bij jezelf. De school speelt daarbij een belangrijke rol. Een (inter)nationale pedagogische themadag over de “(ver)draagkracht” van onze planeet is misschien een betere actie dan een vakantiedag in Brussel?
Hup! Allemaal terug in de les en morgen “overhoring”!
Zone7R 