Kinderen zijn zoals scheten, … alleen die van jezelf kan je verdragen.  Een aantal weken geleden had ik nog hoop en geloof in de toekomst bij het zien van het jongerenengagement voor de klimaatzaak.  Vandaag, na de zevende zelfgeorganiseerde schoolreis op rij, denk ik daar anders over. Na de zevende kindermars heb ik het wel gehad. Behalve de aanwezigheid van een Zweeds kindsterretje was de mars van 21 februari dezelfde als die van 10 januari. Joelende jeugd met in de rand van de betoging veel papa’ en mama’s, mee-papa’s en mee-mama’s. Na bijna twee maanden verwacht ik meer dan alleen maar blame & shame van het jonge grut. Ze hebben nog nooit gewerkt en roepen nu al op tot een algemene staking!

Hoe langer hoe meer kan ik me niet van de indruk ontdoen dat deze spijbeloptochten georganiseerd worden door grote mensen. Een goed ge-hypete stunt van bepaalde politieke families. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst …en dat is sommige stamleiders niet ontgaan. Waarom stoppen de spijbelmarsen na de verkiezingen? Moeten die kinderen zich niet richten tot de nieuwe bewindsmakers in plaats van hun pijlen te richten op een uitbollende regering in lopende zaken? Verontwaardiging kan niet vroeg genoeg aangeleerd worden. Een sneeuwvlokjesattitude die gekenmerkt wordt door een stevig potje “Zwarte Pieten” (excusez le mot) toeschuiven!  De scholieren nemen naarstig de gewoontes van onze politici over. Roepen maar niet luisteren. Een debat heb ik nog altijd niet gezien. De kinderkruistocht is gewoon een campagnestunt. Als die van Nintendo meer dan 50 miljoen jongeren op de straat krijgen met hun Pokemon Go, dan moet de Eco-kerk toch zeker een processie op gang krijgen met een spijbelpasje? Creativiteit en kritische zin, we hebben het al uit de jongeren geperst bij aanvang van het middelbaar onderwijs.  In januari was ik nog hoopvol, vandaag zie ik alleen een verkiezingscampagne. Vers bloed voor de legioenen van Calvo.

Na zeven weken verwacht ik dat de jeugd haar consumer-power zou aangewend hebben. Het massaal ecologisch dumpen van hun coltan en arseen houdende selfie-toestellen, …het dumpen van goedkope Primark kledij uit child-sweatshops, … het afwijzen van de Aliexpress namaakspulletjes die van de andere kant van onze gehavende planeet komen…   Helaas, het blijft bij jeugdig gelol en gelal.  Zo d’ouden zongen, zo piepen de jongen. De pers en de schoolkrant schieten mooie plaatjes.  De kinderen leren polariseren en de ouderen sussen hun geweten. Ik voel nu al een rits milieubelastingen aankomen.

Een vraag die ik vaak te horen krijg is: “Wat doe jij dan voor het milieu”?  Wel, je kan mij als SUV-rijdende blanke man van middelbare leeftijd die af en toe bij het haardvuur een sigaar opsteekt, met veel zonden beladen. Toch is mijn ecologische voetafdruk een pak kleiner dan die van veel klimaatstrijders. Ik heb namelijk geen kinderen op deze planeet gezet. How eco can you get?