Meer dan dertigduizend mensen (Belgen?) die Leopold II de Zwarte Piet toeschuiven voor het psychisch lijden dat ze vandaag hebben! De Koning-Bouwheer heeft nooit een voet op Afrikaanse bodem gezet maar zijn oude beeltenis is een doorn in menig modern oog.
Ik stel voor om meteen alle bouwwerken van Leopold II te verwijderen, dan zijn we van ’t gezaag af: De Wellington renbaan, de Koninklijke galerijen en het Hendrikapark in Oostende. De sloopkogel voor het station van Antwerpen. In ’t Brusselse moeten de Triomfboog en het Afrikamuseum tegen de vlakte. Het Jubelpark wordt een multicultureel maar genderneutraal recyclagepark voor afgedankte wagens die anders toch maar aan Afrika verzakt worden. Het Ter Kamerenbos wordt gerooid want er kleeft bloed aan die bomen. De Koninklijke Serres breken we af omdat die gefinancierd zijn met geld uit de Congo-Vrijstaat. Ook het Justitiepaleis en zowat alles langs de Kunstberg moet in puin gelegd worden. Het Koninklijk Paleis wordt verkocht en de opbrengst steken we als fooi bij onze sorry-brief. De huidige bewoners van het paleis kunnen gewoon terug naar hun land van herkomst: Duitsland.
Zwarte Piet mag ook zijn biezen pakken, die sturen we terug naar …euh, naar waar eigenlijk?
Mijn studententijd, ik denk er nog vaak aan terug, nostalGie! De nachten van de jaren tachtig waren prachtig. De Leuvense Oude Markt, kleurenwhist spelen tot in de vroege uurtjes, sardientjes kopen aan het marktkraam om een nieuwe ‘fond’ te leggen en daarna nog een afzakkertje in de Oriënt. De onvermijdbare kater die daarop volgde werd langzaam doodgeknepen in de ochtendcolleges …ik was jong en mijn regeneratief vermogen was van olympisch niveau.
Vandaag blijkt dat anders te gaan, zeker in tijden van corona! Nu de cafés ‘s nachts gesloten zijn kan de professor het vrijgekomen time slot beter invullen met een online college voor de (nog) wakkere student. Een prof en zijn onderzoeker streamen hun “college” in de vroege uurtjes, pintje in de hand en muziek op de achtergrond. De toekomstige journalisten kunnen zo alvast wennen aan het nachtelijke werk op een redactie.
Maar dat nachtelijke streamen (vak: Digital Methods) is geen goed idee, zeker niet met pintjes en luide muziek! Niet alleen de studenten kijken mee maar ook een paar pottenkijkers (zoals mezelf) die hun insomnia verdoen op het internet. Het online schouwspel was op zijn minst verbazingwekkend! Omdat de prof en zijn onderzoeker iets te luid interageren met de studenten hebben de buren de politie verwittigd. Ik wil u de ganse interventie niet onthouden. Potsierlijk en plaatsvervangend beschamend. Hoe een klacht over nachtlawaai kan escaleren tot de in real time vernieling van een academische loopbaan. Dit zatte college is tenenkrommend. Inclusief een verboden Duitse groet en meermaals gratis stemadvies van de onderzoeker. De wetenschapper die vorig jaar nog opgevoerd werd als ontmijner van Fake News denkt dat hij goed bezig is, ook als een verontruste confrater hem telefonisch tot wat bezonnenheid aanmaant. Ik zou niet in de schoenen van de twee “sociale wetenschappers” willen staan. Mijn advies: blijf uit mekanders kot! …en doe zoals vroeger: Drinken doe je ‘s nachts en de colleges hou je overdag!
Vandaag heb ik naar de stream van de PhD Cup gekeken. Een meer dan twee uren durende zelfkastijding die je kan volgen op de NWS site van de VRT. Acht jonge onderzoekers hakselen hun doctoraatsverhandeling zodanig dat Jan-Met-De-Pet begrijpt waarmee ze zichzelf de laatste vier jaren bezig (of ledig) gehouden hebben. Alles voor de wetenschap!
Het eerste wat mij opvalt is dat er weinig “exacte” wetenschappers aan de strijd deelnemen. Ik ben altijd wel geïnteresseerd hoe zo’n jonge wetenschapper algoritmen ontwikkeld voor non-lineaire model predictive control technology of hoe zo iemand faze evenwichtige modellen formuleert aan de hand van algebraïsche differentiaalvergelijkingen. Niks van dat alles… de VRT kiest voor lichtvoetigheid en een zo groot mogelijk publiek. Als het te veel moeite kost dan zappen de kijkers weg. Onze openbare omroep heeft een missie van educatie en entertainment. De onderwerpen kwamen vooral uit de lichtvoetige academische buidelzak. De onderzoeksonderwerpen van de finalisten: Sodomie in de (Brugse) middeleeuwen, foute kunst in de rechtbank, cannabis, chatten met pictogrammen, fake news in de middeleeuwen, praten over problemen, hartproblemen en de Engelse taal. Geen sensortechnologie, artificiële intelligentie of machine learning tijdens deze battle voor bovengemiddeld intelligente mensen.
Tweede opvallende vaststelling is de belabberde presentatievaardigheid van de kandidaten. Ondanks een intensieve crash course van de VRT-stemcoach en de cameratraining van Gina Lisa blonken alle finalisten uit in houterigheid. Ik heb al spreekbeurten gehoord van scholieren die beter gebracht werden dan de “pitches” van deze bijna-professoren. Overmatig en onnatuurlijk ge-gesticuleer en ge-articuleer maakten het betoog even boeiend als mijn set tuinmeubelen. Het jarenlang onderzoek van de wetenschappers moest samengevat worden in een verkooppraatje van drie minuten. Dat is net hetzelfde als een baksteen door de kont van een mug duwen. Een onderzoeker die bij mij op sollicitatiegesprek komt krijgt een kwartier om één onderdeel van zijn dissertatie toe te lichten, dat is behoorlijk krap en moeilijk, zelfs voor een bolleboos. Drie minuten is zowat de maximum attention span voor de verkleuterde mediaconsument. Meer tijd kregen de deelnemers niet. Als ik een onderzoeker was dan zou ik bedanken voor dergelijke “pitch”, gewoon uit zelfrespect.
De voorstelling van de jury was misschien wel het grappigste moment van de stream: Twee piepjonge professoren, twee VRT ambtenaren en iemand van de Lotto. Koen Wouters van de VRT-nieuwsdienst wist bij elk jurylid wel even het onderwerp “seks” aan te halen. Met uitzondering van de taalvrouw die in de jury zetelde. Volgens mij stond zij al met een scherp geslepen #MeToo in de aanslag om de presentator een toontje hoger te doen spreken.
De inhoud van de presentaties ga ik niet beschrijven, die moet u maar zelf bekijken. De winnaar werd uiteindelijk Jonas Roelens, een historicus. Zijn onderzoek had als onderwerp “Het Sodom van het Noorden”, over sodomie en de vervolging van homoseksuelen in het middeleeuwse Brugge. Zijn proefschrift was al eerder toegelicht in VRT radioprogramma’s waardoor ik bij de aanvang al het gevoel kreeg dat hij wel eens hoog kon eindigen. Blijkbaar is het een onderwerp dat goed in de markt ligt aan de Reyerslaan of is het omdat Jonas Roelens er een beetje uitziet als de grote zus van Anuna De Wever?
Ik ben in ieder geval een voorstander van de PhD Cup. Een volgende editie kan zeker beter: meer inhoud en betere presentaties. Deze uitgave was matig en bijna zo saai als een plaat van Elbow.
Mensen die me kennen weten het al, ik ben een sigaar aficionado, een broeder van het tabaksblad. Ik rook graag en ik rook veel! Geen sigaretten, geen zuigen aan een zaklamp (vapen), alleen echte longfillers. Smaakstokken zoals de Indianen ze vroeger maakten. Het ideale middel om te mediteren, remediëren of een drukke dag weg te ijsberen. Sigaren maken is een ambacht, sigaren roken is een kunst. Langzaamaan de smaken onthullen, niet te hard lurken (anders wordt de sigaar te warm en smaakt ze bitter), rustig genieten…
Sigaren kan je solitair degusteren maar het kan ook een sociale bezigheid zijn. In fijn gezelschap genieten van een goeie conversatie met je hoofd in de rook en je voeten op de grond. Sigarenrokers hebben oorlogen doen stoppen (Winston Churchill), Oscars gekregen (Al Pacino/ Jack Nicholson) of sportwedstrijden gewonnen (Michael Jordan). I love cigars!
Afgelopen weekend werd in Alden Biesen, dicht bij mijn bakermat, een sigarenfestival georganiseerd. De “grootste” sigarenclub van het land! Vreemd, het was mij volledig ontgaan. Niks van gehoord, niks van gezien totdat een aantal individuen mij na de activiteit hierop attent maakten. Sigarenrokers hebben een bepaalde verbondenheid, een onzichtbare connectie zoals motards of brandweerlieden. Een onbeschreven saamhorigheid die aficionados verbindt en die hen zowel troost als geluk laat ontdekken in het nuttigen van een sigaar. Elke gelegenheid is goed om samen te komen en collectief, haast ritueel, een sigaar in de hens te steken. Dat ik een sigarenfestival van de “grootste” sigarenclub heb kunnen missen is haast ondenkbaar. Even informeren bij de Broeders en Zusters van het Blad. Niemand was op de hoogte van een sigarenfestival! Ook de lokale sigarenboer wist van niks! Zeer vreemd! Wie of wat is die “grootste” sigarenclub van het land?
De wereld is een dorp en de kraaien brengen alles uit. Ik moest niet ver zoeken om te achterhalen dat het sigarenfestival niet meer was dan een privé feestje. De “grootste” sigarenclub is eigenlijk niet meer dan een select en gelimiteerd groepje van individuen die een zeer besloten sigarenclubje hebben georganiseerd. Geen probleem, privé feestjes zijn toegestaan en de beslotenheid van een groep moet gerespecteerd worden.
Vreemd genoeg is de “grootste” maar besloten club ontstaan in de schoot van een lokale werkgeversorganisatie. Opgericht met enige voorkennis van een faillissementsverkoop en bevolkt met uitsluitend lieden die een “m’a tu vu” gehalte van 110% hebben. Het roken van sigaren verheffen tot een elitaire bezigheid stuit me tegen de doorrookte borst. Ik ken, van verre, een aantal lieden uit het gezelschap en waarvan ik weet dat ze sigaren even hard appreciëren als een champagnekurk die in hun oog knalt. Ze steken een sigaar op en doen dan alsof de zon uit hun gat schijnt. Het zijn lui die de cigar-community het predicaat van pretentie bezorgen. Of ze de “grootse” club zijn dat weet ik niet, dat ze dat denken… daar ben ik zeker van! Wat aan je sigaar zitten trekken en ondertussen vertellen hoe goed je bezig bent is gewoon snobisme. Een honderdtal geselecteerde genodigden die elk driehonderd euro “ophoesten” voor een handvol sigaren. Voor dat geld koop ik toch al twee kistjes uitstekende Nicaragua longfillers. De sigaren werden rechtstreeks geleverd door de distributeur/producent of werden uit het buitenland gehaald. Als je een stevige organisatie achter je hebt staan dan kan je “buying power” laten gelden. Pretentie mag niet te duur zijn en daarom wordt de middenstander maar uitgeschakeld. Wat ben ik blij dat ik het gemist heb! BOTL/SOTL I love you all!
Heeft u het ook al gehoord? De dwaze-kloterij van een aantal transporteconomen die hun overheidsinkomen verbeuzeld hebben met het plagiëren van een Skandinavisch model voor superslim rekeningrijden. De VRT zit al de ganse dag op dat stinkend ei van politieke correctheid te broeden. Meteen wordt Agoria erbij gehaald als spreekbuis voor de “gehele” bedrijfswereld en supporter van dit nieuwe belastingsysteem. Tegen de middag bracht de ambtenarenzender ook nog eens een verloren gelopen professor ten berde, een onverlaat die dergelijk systeem wil invoeren bij het openbaar vervoer! De Belgen zijn een natie van tollenaars en tax-fanaten. We betalen veel, we betalen graag en we krijgen er niet genoeg van!
Super slim rekeningrijden?
Het systeem van superslim rekeningrijden is minutieus (letterlijk) uitgewerkt. Wie op drukke momenten de auto gebruikt zal daar meer voor betalen dan diegene die zijn wagen gebruikt op minder drukke momenten. Volgens een van de onderzoekers “hoeft” dat niet tot een belastingverhoging te leiden. Let op de slimme woordkeuze van “hoeft niet”! Iedereen die dat wil geloven is nog naïever dan het parochieblad. De rekening zal betaald worden door de werkmens. Het wordt een belasting op arbeid. Wie om den brode zijn wagen beruikt is de klos, weeral!
Het is de vos die de passie preekt…
Het is vooral onze staatszender die deze vorm van belastingen promoot. De journalisten hebben daar goede redenen voor. Ze weten dat een belastingverhoging de gemoederen beroert. Nieuws brengen is ooit een kritische bezigheid geweest. Vandaag is het vooral emotie verkopen. Angst en verontwaardiging liggen goed in de markt en bij de nieuwsconsument gaat dat erin als zoete koek. Brood op de plank voor de media! Bovendien zal de journalist niet veel last hebben van duur rekeningrijden. Een beroepsjournalist heeft een bijzonder statuut waardoor hij zich niet moet houden aan wettelijk geregelde arbeidstijden. Als je de pijn niet voelt dan zeg je al snel: “Dat is toch zo erg niet”!
De academici die dit vikingplan met een carbonpapiertje overtrokken hebben en op veel bijval van de media kunnen rekenen zijn net zomin betrokken partij. Jammer dat deze mensen hun vermeende erudiete positie gebruiken om de politieke agenda te bepalen. Een klein bevolkingsdeel met een academische graad dicteert de wetten voor de loodgieter en de fabrieksarbeider. Ik durf er een gitaar voor te verwedden dat die academici zich in de voormiddag met de bakfiets van de binnenstad naar de campus begeven. Werkende plebejers hebben geen tijd en geen stem die gehoord wordt. Zij werken en betalen, punt en gedaan!
Alternatief?
Waarom moet vermeend asociaal gedrag zoals autorijden altijd bestraft worden met “belastingen”? Er zijn genoeg denkpistes die beter zijn voor het milieu, de mens en de portemonnee. Is de creativiteit zo ver zoek? Moeten we altijd andere landen kopiëren en dan vaststellen dat we bestuurlijk te complex en incapabel zijn om het plan correct uit te voeren? De automobilist bestraffen zal hem/haar niet (klimaat)vriendelijker maken. Integendeel!
We kunnen acties nemen om het gebruik van de wagen efficiënter te maken. Laat de veelrijders met rust. Zij rijden om den brode en niet voor het plezier. Iemand die op tijd op het werk moet zijn heeft weinig keuze qua vervoer. Een verkoper of vertegenwoordiger moet zijn quota halen of hij kan inpakken. Een wagen is vaak geen luxe maar een must om een snee droog brood te verdienen, het beleg gaat al lang naar de tollenaar. De gemiddelde wagen in ons land rijdt geen 9000 km per jaar. Kijk de statistieken van de verzekeraars maar eens na. In plaats van straffen kunnen we de professionele professionele automobilist ook belonen. Een wagen die meer dan 20000 km per jaar rijdt kan je goedkoper maken voor de eigenaar/bestuurder. Het idee zal autodelen en carpoolen aanmoedigen. Laat de professor maar betalen voor zijn Prius, …die japanner wordt alleen maar gebruikt om wat boodschappen te doen of in het weekend naar het platteland te snorren met fietsen op de bagagedrager.
De regelgeving kan aangepast worden. Maak werk van flexibele arbeidstijden. Onze wet op de arbeidstijd behoort tot de strengste ter wereld. De infrastructuur kan aangepast worden: een provinciestad zoals Leuven gebruikt twee snelwegen als ringweg om haar binnenstad fietsvriendelijk te maken. Op een doorsnee ochtend tijdens het schooljaar staan de forensen aan te schuiven van Aarschot tot Leuven. Vraag eens wat die sukkelaars denken van superslim rekeningrijden. Ook beter schoolvervoer kan de (mee)ouders misschien een centje besparen omdat ze hun grut niet aan de schoolpoort moeten droppen tijdens spitsverkeer. De schoolbus is veiliger en het verlost ons van die hinderlijke kiss & ride zone in de Schoolstraat. Ik kan zo nog wel even doorgaan maar zolang de tollenaar er niks aan verdient zijn er geen oren naar…
Weer een hoop stennis in social-media land! Na de aankondiging van de gendertransitie van Sam Bettens heeft pilsbrouwer Jupiler een reclamecampagne gelanceerd met de slogan: “Pintje Sam?”. En dat is bij veel kneusjes in het verkeerde keelgat blijven steken. Lachen met gender doe je niet! Dat hoort niet in een geëmancipeerde, matriarchale PoCo maatschappij!
Ik vind het een nochtans een goeie reclamestunt. Het is gevat, actueel en humoristisch. Waarom zou je als marketeer zo’n kans laten liggen? Kranten, radio en TV smeren het nieuws breeduit onder onze neus en de brouwer van “Mannen weten waarom” speelt er handig op in. Het is geen MieToo-campagne, bevat geen discriminatie en stelt geen gender in een slecht daglicht! Nietwaar toch?
Toch steekt er een storm op bij de helft van de cyberbevolking: Respectloos, wansmakelijk, niet-origineel,… Hoogleraar Marketing De Pelsmacker vindt het ook maar niks, niet authentiek, fake en opportunistisch. Blijkbaar zijn er heel wat sneeuwvlokjes die meteen in hun gat gebeten zijn zodra het over gender gaat. Kontpijn wordt de plaag van deze eeuw. Zowat iedereen is verontwaardigd of voelt zich geschoffeerd.
Ik vind het alvast een goeie reclame! De slogan heeft mij nog eens doen lachen. Het is humor. Voor de Metromensen wil ik graag uitleggen wat humor is. Humor is een oud maar effectief medicijn. Het helpt tegen verzuring en azijnpisserij en het plaatst alles in een ander perspectief. Als je niet meer mag lachen wordt het leven maar een saaie boel. In de realiteit (niet in cyberlworld) wordt er altijd wel eens gelachen. Humor is een hoge graad van vrijheid.
Bij deze wil ik ook alle “nieuwe” mannen welkom heten in het masculisme. Wij mannen zitten nooit om een grap verlegen, we lachen graag en veel. Ik wil de nieuwe mannen ook waarschuwen voor die vrouwen die van ons hun behaarde vriendinnen willen maken! Opletten! Wees op je hoede voor de achterkant van een ezel, de voorkant van een vrouw en alle kanten van de pastoor! Een gewaarschuwd man is er twee waard.
Humor, … mannen weten waarom! Trek eens aan mijne vinger!
Ik bedoel niet je politieke kleur maar je persoonlijkheid? Als je weet waarover ik het heb dan ben je waarschijnlijk een slachtoffer van de Insights Discovery test. Voor de gelukkigen die het niet kennen wil ik het kort toelichten: Insights is een online vragenlijst die claimt je zelfinzicht te verbeteren en waardoor je het beste uit jezelf gaat halen en uit je werkomgeving. Innovatie, creativiteit en productiviteit krijgen zo alle ruimte. Welke werkgever en manager droomt daar niet van? De bedrijfswereld maakt gretig gebruik van deze lijst.
Insights is gestoeld op de theorie van Jung (net zoals dat andere instrument MBTI). Tot hier nog geen enkel kwaad woord over Insights, … maar dat zal niet lang meer duren!
De lezer die mij kent weet dat ik hyper-allergisch ben aan deze management-kwakzalverij. De enige kleuren die het mij oplevert zijn rode vlekken in mijn nek omdat ik een afkeer heb van dergelijke prietpraat en nonsens. De wetenschap heeft Jung al lang geleden een plaats gegeven in de fabeltjeskrant maar louche zakenlui gebruiken het nog steeds om hopeloze of zwevende managers een zweem van professionalisme te verkopen. Ik geloof niet in dergelijke zweeftevenrij, het bederft mijn stiel en het bedot de mensen. Lees dan liever de horoscoop van de Flair.
Ik heb me eerder al vrolijk gemaakt over deze lolbroekerij. Een aantal toverkollen die de kleurtjes verkopen kropen wat ongemakkelijk op hun bezemsteel en bliksemden enkele vervloekingen vanonder hun punthoed mijn richting uit! Het zal me bloedworst wezen (vurig rood)
Vandaag ging het in “De Wereld Van Sofie” over kleurtjes. Het Insights pallet mocht natuurlijk niet ontbreken. Een professor arbeidspsychologie fileerde met chirurgische precisie de pseudowetenschappelijke vragenlijst. De wetenschapper zag toch nog een klein lichtpuntje: misschien dat het helpt om “iets” bespreekbaar te maken. … maar voor de rest was er geen zinnig (wetenschappelijk) argument in het voordeel van “de kleurboek” te bedenken. Aan de professor kan ik meedelen dat een echte manager heel veel bespreekbaar kan maken met zijn medewerkers. Zwakke managers nemen hun toevlucht tot lapmiddelen. Het geeft de medewerkers een “schoolreis-gevoel”, een leuke aha-erlebnis en daarna dronken we een glas, pisten een plas en alles bleef zoals …
Wie het radiogesprek wil beluisteren (12 minuten) kan hieronder klikken. Beslist de moeite!
Heeft u vandaag de bosbrossers gezien? Voor de dertiende episode van de klimaatmars heeft het jonge grut voor vakantie gekozen en het betogen overgelaten aan hun oma’s en opa’s. Vandaag kleurden de Brusselse stoeptegels groen door een geriatrische optocht van breukbanden en Damart-dragers. De stoet werd op gang getrokken door een aantal ouderlingen van onze universiteiten.
Geen jeugdig gejoel of kinderlijk gekrakeel over Moeder Natuur die naar de kloten gaat. De kinderen zijn allemaal op vliegvakantie met pa en ma of ze pikken nog een late ski-reis mee voor het grote zomerreces wordt ingezet. De bosbrossers hebben vandaag hun grootouders afgevaardigd om de wekelijkse traditie in ere te houden. Een slimme zet van de heilige kroost! Op die manier kunnen ze het aantal betogers verviervoudigen (met wat geluk en als de voorouders nog goed te been zijn). En jawel, het aantal betogers verdubbelde ten opzichte van de vorige editie: zo’n duizend deelnemers schuifelden vandaag door de Brusselse binnenstad.
Die oudjes kunnen een demonstratiemars wel smaken want zij hebben mei ’68 en Leuven Vlaams nog meegemaakt. De betoging van vandaag leek meer op een stille mars, geen geroep en geen getier en opvallend weinig smartphones. De betoging verliep vreedzaam en rustig. Op een verschoven Depend Slip na hebben zich geen incidenten voorgedaan.
Ik vraag me af of ze zich allemaal kunnen herinneren waarom ze daar in Brussel betogen? Tegen de politiek en voor de kinderen? Ah, de kinderen natuurlijk! Kinderen zijn zoals scheten… alleen die van jezelf kan je verdragen!
Sunday evening blues, geen betere remedie tegen dat eindeweekendgevoel dan het intikken van onnozele zoektermen in Google, op zoek naar memorie en reminiscentie. Zo af en toe wil ik de zoekterm “Bilzen” wel eens bezigen. Bilzen is het dorp dat ik in 1983 ontvlucht ben om te ontsnappen aan kneuterigheid en provincialisme. De ontsnapping is gelukt… maar op zondagavond mag ik me graag verkneukelen aan herinneringen uit de Demerstee waar mijn wieg heeft gestaan. Ik keer graag nog eens terug naar vroeger, naar de kindertijd, naar de vrienden en ook wel naar de lokale tabakswinkel. In lang vervlogen tijd kocht ik voor mijn grootvader nog een halve kilo pijptabak bij Fieke in “Den Echte Rooker”. Vijf Frank koste zo’n bruin pak Tabac Semois. Mocht Fieke nu nog leven dan zat ze wellicht in de gevangenis. Vandaag verkoop je niet meer ongestraft tabak aan een minderjarige.
De zoekterm Bilzen geeft weinig interessante resultaten. Naast de veelvuldige sluitingsuren van de “stedelijke” diensten vind je vooral veel websites van de vastgoedboeren die over de Haspengouwse Heerlyckheid regeren. Het wordt pas interessant als je bij de “video” sectie gaat zoeken: Jazz Bilzen!
Jazz Bilzen was ooit het tweede festival in België, medio de jaren 60 georganiseerd door het lokale Katholieke Davidsfonds. De pastoor en de deken stonden zelfs op de affiche met de zondagsmis, later op de dag mocht Ferre Grignard de weide terug ontwijden met Skiffle en alcohol. Jazz Bilzen was mijn geboorteplek, letterlijk. Mijn kinderbedje stond vlak bij de ingang van festivalterrein aan het Begijnhof en op honderdvijftig meter van mijn slaapplaats stond Ozzy Ozbourne van jetje te geven. De liefde voor muziek werd mij al vroeg bijgebracht net zoals de tinnitus die nu nog altijd in mijn kop zit. Ik heb de eerste jaren van Jazz Bilzen meegemaakt vanuit mijn slaapkamerraam. In mijn kinderlijke fantasie ging het er in Bilzen net zo aan toe als in Londen, de Demer leek even op de Thames.
Tienerklanken, het lang vergeten betuttelende jeugdprogramma van de BRT (Brussel Vlaams) maakte een aantal reportages over Jazz Bilzen. Vandaag “streamde” ik de reportages op Youtube en het was als een timeworp naar de kindertijd. Bij het zien van de beelden kreeg ik spontaan de geur van onze oprit tijdens het festival in de neus: het was een mengeling van patchouli en pis, van verschaald bier en goedkope wijn uit omvlochten flessen. De geur van wiet kende ik nog niet.
De organisatie van het festival was zo lamentabel dat zelfs een aantal artiesten op onze achterdeur kwamen kloppen met de vraag of ze zich mochten omkleden in de garage of van ons toilet gebruik mochten maken. Moeder zaliger stond dat toe en gaf die “arme stakkers” zelfs nog een stuk zeep mee, …properiteit was belangrijk voor haar. We kregen dan de boodschap om even niet naar het toilet te gaan wat de “Bietels” zaten daar! Moeder noemde elke artiest een “Bietel”. Jammer genoeg hebben de Beatles nooit een gitaar achtergelaten in onze badkamer.
Het terugzien van de reportage brengt heel wat herinneringen terug: Black Sabbath, Procol Harum, Ferre Grignard, T-Rex, The Kinks,… Niet alleen muzikale memories maar ook buren en bijzondere plekken kwamen in beeld: Frituur Nelly, Mon “de Pollis”, Fons van Tack, Dikke Frans, Fuch de brouwer, Franske Frit, Virgènie, Willem van Maria van Beth … NostalGie pur sang!
Vandaag bestaat Jazz Bilzen niet meer. Het is gestorven aan amateurisme. De roem van Bilzen teert nog altijd op het festival. Een aantal schamele pogingen tot een revival hebben het niet gehaald. Bilzen kon zijn erfenis niet verzilveren en werd op muzikaal entertainmentgebied voorbijgestoken door Pukkelpop, Werchter en Tomorrowland. Jazz Bilzen is nu een biertje, naar mijn smaak een slecht biertje. Het gerstenat ruikt een beetje zoals onze oprit tijdens de festivaldagen… gelukkig blijven de herinneringen nog zoet!
Kinderen zijn zoals scheten, … alleen die van jezelf kan je verdragen. Een aantal weken geleden had ik nog hoop en geloof in de toekomst bij het zien van het jongerenengagement voor de klimaatzaak. Vandaag, na de zevende zelfgeorganiseerde schoolreis op rij, denk ik daar anders over. Na de zevende kindermars heb ik het wel gehad. Behalve de aanwezigheid van een Zweeds kindsterretje was de mars van 21 februari dezelfde als die van 10 januari. Joelende jeugd met in de rand van de betoging veel papa’ en mama’s, mee-papa’s en mee-mama’s. Na bijna twee maanden verwacht ik meer dan alleen maar blame & shame van het jonge grut. Ze hebben nog nooit gewerkt en roepen nu al op tot een algemene staking!
Hoe langer hoe meer kan ik me niet van de indruk ontdoen dat deze spijbeloptochten georganiseerd worden door grote mensen. Een goed ge-hypete stunt van bepaalde politieke families. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst …en dat is sommige stamleiders niet ontgaan. Waarom stoppen de spijbelmarsen na de verkiezingen? Moeten die kinderen zich niet richten tot de nieuwe bewindsmakers in plaats van hun pijlen te richten op een uitbollende regering in lopende zaken? Verontwaardiging kan niet vroeg genoeg aangeleerd worden. Een sneeuwvlokjesattitude die gekenmerkt wordt door een stevig potje “Zwarte Pieten” (excusez le mot) toeschuiven! De scholieren nemen naarstig de gewoontes van onze politici over. Roepen maar niet luisteren. Een debat heb ik nog altijd niet gezien. De kinderkruistocht is gewoon een campagnestunt. Als die van Nintendo meer dan 50 miljoen jongeren op de straat krijgen met hun Pokemon Go, dan moet de Eco-kerk toch zeker een processie op gang krijgen met een spijbelpasje? Creativiteit en kritische zin, we hebben het al uit de jongeren geperst bij aanvang van het middelbaar onderwijs. In januari was ik nog hoopvol, vandaag zie ik alleen een verkiezingscampagne. Vers bloed voor de legioenen van Calvo.
Na zeven weken verwacht ik dat de jeugd haar consumer-power zou aangewend hebben. Het massaal ecologisch dumpen van hun coltan en arseen houdende selfie-toestellen, …het dumpen van goedkope Primark kledij uit child-sweatshops, … het afwijzen van de Aliexpress namaakspulletjes die van de andere kant van onze gehavende planeet komen… Helaas, het blijft bij jeugdig gelol en gelal. Zo d’ouden zongen, zo piepen de jongen. De pers en de schoolkrant schieten mooie plaatjes. De kinderen leren polariseren en de ouderen sussen hun geweten. Ik voel nu al een rits milieubelastingen aankomen.
Een vraag die ik vaak te horen krijg is: “Wat doe jij dan voor het milieu”? Wel, je kan mij als SUV-rijdende blanke man van middelbare leeftijd die af en toe bij het haardvuur een sigaar opsteekt, met veel zonden beladen. Toch is mijn ecologische voetafdruk een pak kleiner dan die van veel klimaatstrijders. Ik heb namelijk geen kinderen op deze planeet gezet. How eco can you get?
Zone7R 