Tag: humor

Zotlap!

Kijk, berichten zoals dit schrijfsel uit “De Morgen” doen mijn tenen krullen. Doe geen moeite om erop te klikken want het artikel zit achter een ‘pay wall’.    

Nu schijnt het tenenkrullen een veel voorkomende kwaal te zijn bij witte heteromannen die al jaren getrouwd zijn met dezelfde vrouw en die bovendien ook nog eens werken.

In een opiniestuk schrijft de jonge journalist een open brief aan zijn vader en bij uitbreiding aan een hele generatie mannen tussen de leeftijd van 55 en 75 dat hij/zij te veel alcohol drink(t)(en). Alleen al bij het lezen van de titel heb ik er genoeg van. Ik ben het beu dat snotneuzen zoals Michiel Martin schrijven wat mijn generatie moet doen of laten. Het past mooi in de themamaand Tournée Minérale, een uitvinding van de mainstream mediabedrijven. Dat de schrijvelaar op deze kar springt hoort gewoon bij zijn functiebeschrijving. En straks zal er weer een groep verketterd worden omdat ze in mei het gras maaien. Maai-niet-mei is een hersenspinsel van Knack Magazine dat ons wil laten geloven dat grassprietjes ook gevoelens hebben. Hoe zotter hoe beter!  Bij de VRT loopt deze maand een campagne om de “zelfliefde” te promoten inclusief spotjes en programma’s op radio en TV.  Maar opgelet, geen zelfbevlekking in november want dan is het No-Nut-November, net de periode dat we allemaal een pornosnor moeten laten groeien voor ‘Bro-vember’ en onze prostaat moeten laten onderzoeken. En in januari wordt er aan je gevraagd om een maand eens geen mening te hebben… 

Het is te zot voor woorden met welke onzin de bladspiegels en de ether tegenwoordig bevuild worden. Eet insecten voor het milieu en pis onder de douche om water te sparen. Er wordt ons haarfijn uit de doeken gedaan hoe we stress kunnen vermijden bij het kiezen van het juiste toilethokje en hoe we onze schrijf- en spreektaal moeten aanpassen om geen enkel genus te schofferen, …. 

Tournée Minérale is een deugballon die ons moet sensibiliseren over de gevaren van alcohol, denk ik dan… maar de manier waarop schrijvelaars zoals Martin een bevolkingsgroep met het vingertje wijzen kan ik niet accepteren. Een aantal jaren geleden hebben de vrouwen van het VAD de lat voor problematisch alcoholgebruik al op 10 consumpties per week gelegd. Onder het mom van gendergelijkheid hebben ze in één ruk de tolerantiegrens en de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen weggevaagd. Wie vandaag een tafelbiertje bij een maaltijd nuttigt heeft dus een probleem.  

Kijk, we zijn nog maar een paar decennia onder het juk van de clerus vandaan en er wordt al meer met het vermanende vingertje aangewezen dan dat de pastoor dat ooit deed. Van een journalist verwacht ik een kwaliteitsstuk en geen persoonlijk gejeremieer waarin hij zijn eigen vlees en bloed publiekelijk door de mangel haalt en een ganse generatie culpabiliseert.

Waar is de tijd dat een journalist nog nieuws bracht? Ik verwacht van de vierde macht kritische zin en feitenonderzoek. Zij hebben de belangrijke rol om als niet verkozen vertegenwoordigers van het volk de verkozen vertegenwoordigers een spiegel voor te houden. Bijna de helft van de Morgen lezers is 55+ en te zat om los te lopen. Aan het deug-pronken van Martin hebben ze geen boodschap. Ze willen dat er nieuws gebracht wordt en geen afleiding van de echte problemen of situaties die uw en onze aandacht verdienen.  

Overmorgen is het 14 februari, Valentijn. Terwijl deze journalist de zelfliefde bedrijft met een glas water op zijn nachtkastje zal ik met mijn sjoeke een glas champagne drinken, … wat zeg ik nu? Een ganse fles champagne begot…!  

2022 … het jaar van de depressie!

2022 zit er bijna op, … en dat is maar goed ook.  Straks gaan we weer halve vreemden kussen, kleffe handen schudden en mompelen we iets over geluk- en gezondheid op een toon alsof we een dood vogeltje in onze mond hebben. Wel beste vrienden, dit jaar zal het niet lukken. Ik doe daar niet meer aan mee. Klokslag middernacht op Sylvester-avond begin ik aan een nieuwe dag en niet aan een nieuw jaar. De controle houden over gisteren, vandaag en morgen is al moeilijk genoeg, laat staan dat ik goede voornemens ga maken voor de komende 365 dagen.   Al meer dan vijftig jaren ben ik (en ook jij) erin geluisd. Elk jaar liegen we onszelf iets voor met wensen van geluk en gezondheid. Laten we eerlijk zijn, het gaat toch goed met het merendeel van ons. Nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid was het bevolkingsaantal op deze aardkloot zo talrijk als vandaag. Nooit eerder was het globale hongergevoel zo laag als nu. Het aantal mensen dat in vrijheid leeft is het hoogste ooit.  We worden (in het beste geval) gemiddeld 80 jaar of meer en zeker in het Westen vinden we altijd wel een zorgverstrekker op steenworp afstand voor het behandelen van elke scheet die verkeerd in ons gat zit. 

Maar kijk eens naar de laatste 365 dagen wat je medemens je heeft voorgeschoteld via (sociale) media … “doom en gloom” alom. Overal alarmisme en victimisme. Vrieskoude, regen of zonneschijn is altijd de schuld van iemand, ergens. Onheilsberichten over droogte en zondvloed lossen elkaar af. Nog nooit heb ik zoveel belastingen betaald als in 2022 en wat krijg ik daarvoor terug? Niks, …nog meer betalen in een rijk land met torenhoge schulden. Ook dit jaar heeft de overheid nog niet geleerd om te zaaien naar de zak, iets wat mijn ouders mij al een halve eeuw geleden geleerd hebben.  Slimmer worden we niet, integendeel, de attention span van onze kinderen is gelijk aan die van een goudvis. (Op dit punt in mijn tekst heeft Gen-Z al afgehaakt!)  Met dank aan “TikTok”.  …en dat brengt mij bij mijn lijstje van ergernissen in 2022:  

Iedereen depri:

Het Selah Sue fenomeen is viraal geworden (letterlijk!). Mijn favoriete artieste (sic) heeft er zowat een volle dagtaak aan om haar “Weltschmerz” uit te venten. Geen interview gaat voorbij zonder haar onbehagen te etaleren. Dit jaar werd haar single “Pills” op ons losgelaten, ze klinkt dan ook alsof ze die pillen in haar neus gestoken heeft voor de opnames. Het is blijkbaar aanstekelijk in de creatieve sector. Die gast van Oscar & The Wolf staat amper een kwarteeuw in het leven en hij heeft al een spleen van jewelste.  Gelukkig, na zijn ziekteverlof was er het WK in Qatar en konden we een paar matchen  zijn “I’m a warrior” meelallen. Er zijn momenteel meer langdurig zieken dan werklozen in dit land.  Het merendeel van die zieken heeft een “burn-out”.  Fantastisch toch dat er programma’s zijn zoals “Patiënt Pedro” dat de psychiatrie bespreekbaar maakt. Geef ons aub wat meer succesverhalen en positieve rolmodellen!

Verbinding:

Ik kan het woord “verbinding” niet meer horen. Ik spreek niet over uw telefoonverbinding. In het zog van de bovengenoemde hypochonders is er een nieuwe lading van zweefteven (m/v/x), mindfulness coaches en klankschaalklepelaars gekomen die mensen helpen om in “verbinding” te komen met zichzelf, hun innerlijke zijn of met anderen. 2021 was het jaar van de “veerkracht” en in 2022 was het toverwoord “verbinding”. Verbinding met jezelf moet je vooral zoeken in een joert, een zweethut of een dure stal waar je een groot beest kan knuffelen. Ik stel voor een weekendje Kiev, in no-time zul je er een ruggengraat vinden om mee te verbinden. 

Smart Technology:

Alles is slim tegenwoordig. Onze telefoon, onze auto, onze elektriciteitsmeter en voor alles hebben we een app. Ik sta in “verbinding” met mijn overheid via verschillende apps en websites. Internet of things doet zijn intrede in de woning. We betalen massaal met onze telefoon en scannen ons de pleuris om ergens binnen te komen. Ondertussen zijn die databanken waarin onze gegevens zitten zo lek als een mandje. Stadsbestuur of politie slaagt er niet in om onze data fatsoenlijk te versleutelen. De hackers zijn allesbehalve genderneutraal en weten perfect welke spam ze in je mailbox moeten droppen: reclame voor Viagra, een penisverlenging of …antidepressiva!  

Ik wil duidelijk zijn: ik heb niks tegen technologie! Maar technologie is maar zo slim als de gebruiker van die technologie. In 2022 heeft smart technology zijn intrede gedaan in Château PGC. Neen, geen deurbel maar een slimme koffiezet. Ik ben een koffieleut en liefhebber van de Nespresso Lungo (Goudkleurige cupje!). Sinds 2022 ben ik de trotse bezitter van een Smart Nespresso machine. Het apparaat beschikt over Bluetooth- en Wifi- “verbinding”. Ik kan vanaf dit jaar een bakje troost zetten vanuit de Kalahari woestijn, mits internetverbinding. Enig nadeel met de slimme machine is dat je nog altijd manueel een cupje in de sleuf moet stoppen en dat het afvalbakje al na zes koffies moet geledigd worden.  Is dat smart? Wellicht voor de koffiehandelaar of data broker die mijn verbruik nauwlettend in het oog kan houden. Waardevolle gegevens die bijvoorbeeld een gezondheidsverzekeraar “slim” maakt. 

Al bij al, 2022 was voor mij geen slecht jaar. Ik heb geen gevoel van opgebrand zijn, ik sta in verbinding met echte mensen die ik kan horen, zien, voelen, ruiken en TikTok kan me aan m’n reet roesten. Ik wens jullie allemaal fijne feesten en morgen weer gezond opstaan!

Locker Room Talk!

De klimaatverandering maakt mij erg onrustig! … en ik heb het niet over het “weer” of de aanhoudende regen. Kwakkelzomers hebben we al elk decennium gekregen, bak-en-braad seizoenen, zes-maanden-winterweer, apocalyptische voorspellers… ook al allemaal meegemaakt in pre-internet tijden.  

Het sociale klimaat van Wokes, MeeToos en andere geesten die vandaag menen te weten hoe anderen zich moeten gedragen is veel bedreigender voor het voortbestaan van de mensheid dan een blanke, benzinewagen rijdende, cisgender man van middelbare leeftijd. 

Mijn sociale media vrienden posten niet langer foto’s van hun avondeten of van pasgeboren larfjes die ze op deze al zwaarbelaste planeet gezet hebben! Neen, ik zie confrontaties, reprimandes, tribaal gedrag en victimisme. Waar is de tijd dat Facebook nog “the place to be” was voor fans van poesjes?  Met AI gestuurde datatechnologie en complexe algoritmen krijg ik te zien wat mensen die ik ooit sympathiek vond zoal uitvreten. Ze wijzen tegenwoordig meer met het vingertje dan dat de pastoor dat vroeger deed! Mijn “vrienden” gaan plots politici afzeiken in antwoorden op hun posts. Welk een tijdverspilling. Dulle kallen kramen (sic) meer feministische spierballentaal uit dan een van testosteron gevulde bodybuilder kan heffen. Ook mijn taalgebruik wordt nauwlettend in het oog gehouden. Het woordje “zwart” is alleen nog toegelaten voor opa’s die 80 jaar geleden de kant van den Duits gekozen hebben. En iedereen lijkt wel “ergens” een slachtoffer van “iets” te zijn geworden! Ik word de laatste maanden social media-gewijs meer “ontvriend” op basis van mijn geslacht en rookgedrag dan van een boude posting. Geen probleem voor mij. Zogenaamde vrienden die zichzelf “de-frienden” zijn zoiets als de vuilniszakken die zichzelf buitenzetten.  Soit…

Over boude uitspraken gesproken: Eddy Demarez en de Belgian Cats! In een onoplettend moment heeft Eddy zichzelf gecancelled. In sporttermen heet het “Locker room talk”. Een hoop vrouwelijke facebookvrienden voelde zich collectief in het gat gebeten en sloegen aan het verzusteren in hun slachtofferrol. Demarez moet hangen en liefst in de vergeetput van Zwarte Piet verdwijnen. (Mag ik het woord Piet nog gebruiken?)

Ik heb altijd gedacht dat (top)sporters een toonbeeld zijn van doorzettingsvermogen en discipline. Ik heb nooit kunnen denken dat ze zo lichtgevoelig zijn. Vroeger bestond nog zoiets als vergiffenis maar niet in de harde sportwereld.  Sporters leven bij gratie van de mensen die hen onder de aandacht brengen. Beseffen de Cats dat wel? 

Sport interesseert me weinig en de damessporten al helemaal niet. Mag ik dat vinden? Damesbasket is saai en kan me weinig boeien, is het mij gepermitteerd? Als ik damesbasketbal zie dan denk ik aan hondjes die op hun achterpoten lopen: het lijkt nergens op maar toch knap dat ze het kunnen.   

Zo! U mag uw gram spuien. Voor het ontvrienden klikt u op mijn profiel en kan u mij “uitvinken”.  

Het ga u goed in deze harde tijden!

Ach(t) maart…

Internationale Vrouwendag! 

Jongens, laat ons ophouden met het maken van sarcastische en seksistische opmerkingen over Internationale Vrouwendag! Met deze dag vieren we de nimmer aflatende strijd voor ontvoogding en emancipatie van de vrouw. De War For Women’s Rights is nog niet voorbij. Elke dag moeten vrouwen opboksen tegen mannelijke suprematie, misogynie en feminicide. Al jaren staan de dames te staren door een glazen plafond en moeten ze toekijken hoe meestal “witte” mannen een promotiefeestje bouwen op het hogere echelon. Vrouwen worden nog altijd gediscrimineerd op de arbeids- en andere markten. Hoog tijd voor verandering!

Quotas en positieve acties hebben geen sikkepit opgeleverd! Elke dinsdag wordt de inhoud van mijn vuilniscontainer en GFT-bak door een uitsluitend mannelijk gezelschap in een vrachtwagen gekieperd. Geen vrouw te bespeuren in deze essentiële beroepsgroep. 

Ook in de niet-essentiële sector hebben we nood aan meer vrouwen. Ik pleit voor een meer vrouwelijk bestuur. We hebben nood aan dames die het beleid uitmaken zoals een vrouwelijke premier, dames-ministers en waarom niet een Voorzitster van de Europese Commissie? Met vrouwen in de politiek zal het bestuur een stuk beter gaan! Het zou wat anders zijn dan het gepruts, geklungel en geklooi waarmee we dagelijks “televisioneel” geconfronteerd worden. 

Ik ben bang beste vrienden. Ik ben bang dat het wel eens snel kan afgelopen zijn met die Vrouwendag. Meer dan een eeuw heeft het feminisme gestreden tegen de patriarchale hegemonie. De dualiteit tussen mannen en vrouwen is echter achterhaald. Met de evolutie van een overlevingseconomie naar een welzijnseconomie zijn er nieuwe genders ontstaan. De laatste jaren is de mens als biologisch wezen gemuteerd naar een sociaal gedetermineerd wezen. Naast “vrouwen” en “mannen” bestaan er nog een negenenvijftig andere genders (gekende aantal dd 2021). Wat als al die geslachten hun identitaire dag opeisen? Ik vrees dat we de kalender moeten uitbreiden om iedere genus een eigen feest- of strijddag te geven. De Internationale Vrouwendag is geworteld in een binaire samenleving terwijl de realiteit een non-binaire maatschappij is … m/v/x! 

Vandaag gaan er stemmen op om onze taal te wijzigen. We moeten gender-neutrale voornaamwoorden gebruiken. Woorden zoals hij en zij, zijn en haar worden gewijzigd in hen, hun, die en zij… De overheden zijn er al mee bezig, de vliegtuigmaatschappijen hebben het jargon al in gebruik genomen. Plassen doe je vandaag al zittend op een gender-neutraal toilet. Geen enkel nieuwbouw kantoor durft nog een pisbak installeren. Speelkaarten zonder ‘heren’ en ‘boeren’. Mannen met rokjes en vrouwen met snorren… alom! Past een “vrouwendag” nog in een gender-neutrale maatschappij? Hoe lang zal het nog duren vooraleer “onze” vrouwendag, zwarte-piet gewijs, wordt afgevoerd? Ik vrees voor de toekomst van het feminisme. Ik krijg nu al heimwee naar de binaire strijd der seksen. Alles was zo eenvoudig. De vrouwenbeweging krijgt geduchte concurrentie van de nieuwe genders. Het glazen plafond wordt hoger, de quotas kleiner en het mêlee groter. 

Om verwarring te vermijden zal ik acht maart een beetje anders vieren. Ik roep acht maart uit tot “Internationale-Dag-Van-Alle-Wezens-Met-Twee-Neusgaten”. Zo ben ik zeker dat ik niemand discrimineer en in één klap neem ik een deel van de dierenrechten activisten mee in het schuitje. Geheel geslachtloos, kleurloos en inclusief. Dames, begrijp me goed, Ik blijf een supporter van de vrouwenbeweging. Vooral de ritmische beweging op de tonen van ‘Leave Your Hat On” van Joe Cocker. Dames, ik steun jullie!

Internationale Vrouwendag

Vandaag is het Internationale Vrouwendag! Vanwege mijn mateloze adoratie voor de vrouw is dit een hoogdag. De ganse ochtend verslind ik de media over de vrouwenstrijd en de (web)opinies van vrouwen. Eén ding is duidelijk: Ik begrijp de vrouwen nog altijd niet. De artikels die ik lees leiden niet zelden tot een frons op mijn voorhoofd. Mijn echtgenote vraagt luidop: “Wat zijt ge nu weer aan ’t lezen?”.

Meyrem Almaci, politica van Groen, maakt zich zorgen over de bejegening die vrouwen krijgen op de sociale media. Tinneke Van Hooland (Open VLD) vraagt zich af waar de mannen zitten die samen met vrouwen willen nadenken over gelijke kansen.  Bieke Purnelle, directrice bij RoSa (kenniscenter voor gender, feminisme en gelijke kansen), spant de kroon: “Vrouwen hebben betere seks onder het socialisme!”.  De webmagazines puilen uit van roze-mutserij en vrouwelijke strijdvaardigheid. Ik vraag mij af waarom die vrouwen ons mannen nog laten leven!

De grote thema’s blijven nog altijd de genderongelijkheid en in het bijzonder de inkomensongelijkheid tussen mannen en vrouwen.  Ikzelf ben een grote voorstander van gelijkwaardigheid, niet voor uniformiteit maar zeker wel voor gelijkwaardigheid. Ieder jaar zie je dezelfde thema’s terug opduiken. Vrouwen blijven ondervertegenwoordigd in hogere politieke, academische en economische regionen. Weinig meisjes kiezen voor wetenschap en technologie en er is de loonkloof.  Sinds een paar jaar is het doorgeschoten MeToo verhaal er nog eens bijgekomen. De “speciale” vrouwenafdeling van de Verenigde Naties bombardeert ons op 8 maart met statistieken die de genderongelijkheid nog eens in de verf moeten zetten: Wereldwijd zijn 25% van de parlementariërs vrouwen, slechts 53 vrouwen wonnen een Nobelprijs en in het vrouwenvoetbal verdient de dame nog niet één tiende van een speler in het mannenvoetbal.  

Wat een leed allemaal! Dat het wereldwijd beter kan daar ben ik van overtuigd! Maar wat ik rond mijn kerktoren empirisch kan vaststellen is toch helemaal anders. Onze universiteiten worden overwegend bevolkt door vrouwen, wat die Nobelprijzen betreft zal de toekomst er beter uitzien voor de dames. In het voetbal zou ik liever zien dat die overbetaalde mannelijke spelers wat minder verdienen (ze hebben toch niet het verstand om zoveel geld te beheren). Dat er wereldwijd maar een kwart van alle parlementariërs een vrouw is heeft dan weer te maken met de landen en culturen waar vrouwen (bijna) geen rechten hebben … maar daar hoor je RoSa nooit over kakelen. 

De loonkloof is allang opgelost. Als je het inkomen op uurbasis berekent verdienen vrouwen zelfs meer dan hun mannelijke tweevoeters.  Toch blijf de loonkloof nog altijd een heikel punt. De som van alle inkomens per gender zijn inderdaad ongelijk, maar dat is dan weer een gevolg van de keuze die veel vrouwen maken. 

Volgens mij zijn de westerse vrouwen vandaag goed bezig. Zo goed dat ze het masculisme al hebben overstegen. Alle statistieken en opinies ten spijt zie ik een heel ander plaatje als ik eens rondom mij kijk.  Als zelfstandige in het HR-domein heb ik sinds 2007 één enkele mannelijke opdrachtgever gehad. Al mijn directe collega’s zijn van het vrouwelijke geslacht. HR-netwerken doe ik al lang niet meer, op die feestjes kan ik alleen maar aan een wit wijntje nippen tussen de andere dames. Mijn echtgenote heeft een topfunctie en onze poetshulp heeft een piemel. 

Ik steun de vrouwen in hun strijd om gelijkheid. Er is nog veel ongelijkheid weg te werken: er sterven nog altijd meer mannen in een oorlog, de meeste gevangenissen zijn bevolkt met mannen, het aandeel van zelfmoorden ligt het hoogste bij mannen en er zijn veel te weinig vrouwelijke metselaars en vuilnisophalers, heel véél.   

Mannen, steun de vrouwen want ze hebben een harde strijd te strijden. Maar doe het voorzichtig, … en pas op dat je niet zoals Sven Marie je door testosteron kaal geworden hoofd moet breken over een “domme” uitspraak!   Alle meisjes aan de macht!

Pintje?

Weer een hoop stennis in social-media land! Na de aankondiging van de gendertransitie van Sam Bettens heeft pilsbrouwer Jupiler  een reclamecampagne gelanceerd met de slogan: “Pintje Sam?”. En dat is bij veel kneusjes in het verkeerde keelgat blijven steken. Lachen met gender doe je niet! Dat hoort niet in een geëmancipeerde, matriarchale PoCo maatschappij!

Ik vind het een nochtans een goeie reclamestunt. Het is gevat, actueel en humoristisch.  Waarom zou je als marketeer zo’n kans laten liggen? Kranten, radio en TV smeren het nieuws breeduit onder onze neus en de brouwer van “Mannen weten waarom” speelt er handig op in. Het is geen MieToo-campagne, bevat geen discriminatie en stelt geen gender in een slecht daglicht! Nietwaar toch?

Toch steekt er een storm op bij de helft van de cyberbevolking: Respectloos, wansmakelijk, niet-origineel,…  Hoogleraar Marketing De Pelsmacker vindt het ook maar niks, niet authentiek, fake en opportunistisch. Blijkbaar zijn er heel wat sneeuwvlokjes die meteen in hun gat gebeten zijn zodra het over gender gaat. Kontpijn wordt de plaag van deze eeuw. Zowat iedereen is verontwaardigd of voelt zich geschoffeerd.  

Ik vind het alvast een goeie reclame! De slogan heeft mij nog eens doen lachen. Het is humor. Voor de Metromensen wil ik graag uitleggen wat humor is. Humor is een oud maar effectief medicijn. Het helpt tegen verzuring en azijnpisserij en het plaatst alles in een ander perspectief. Als je niet meer mag lachen wordt het leven maar een saaie boel. In de realiteit (niet in cyberlworld) wordt er altijd wel eens gelachen. Humor is een hoge graad van vrijheid. 

Bij deze wil ik ook alle “nieuwe” mannen welkom heten in het masculisme. Wij mannen zitten nooit om een grap verlegen, we lachen graag en veel. Ik wil de nieuwe mannen ook waarschuwen voor die vrouwen die van ons hun behaarde vriendinnen willen maken! Opletten! Wees op je hoede voor de achterkant van een ezel, de voorkant van een vrouw en alle kanten van de pastoor! Een gewaarschuwd man is er twee waard.  

Humor, … mannen weten waarom!    Trek eens aan mijne vinger!

Seniors 4 climate!

Heeft u vandaag de bosbrossers gezien? Voor de dertiende episode van de klimaatmars heeft het jonge grut voor vakantie gekozen en het betogen overgelaten aan hun oma’s en opa’s. Vandaag kleurden de Brusselse stoeptegels groen door een geriatrische optocht van breukbanden en Damart-dragers. De stoet werd op gang getrokken door een aantal ouderlingen van onze universiteiten.

Geen jeugdig gejoel of kinderlijk gekrakeel over Moeder Natuur die naar de kloten gaat. De kinderen zijn allemaal op vliegvakantie met pa en ma of ze pikken nog een late ski-reis mee voor het grote zomerreces wordt ingezet.  De bosbrossers hebben vandaag hun grootouders afgevaardigd om de wekelijkse traditie in ere te houden.  Een slimme zet van de heilige kroost! Op die manier kunnen ze het aantal betogers verviervoudigen (met wat geluk en als de voorouders nog goed te been zijn).  En jawel, het aantal betogers verdubbelde ten opzichte van de vorige editie: zo’n duizend deelnemers schuifelden vandaag door de Brusselse binnenstad.

Die oudjes kunnen een demonstratiemars wel smaken want zij hebben mei ’68 en Leuven Vlaams nog meegemaakt.  De betoging van vandaag leek meer op een stille mars, geen geroep en geen getier en opvallend weinig smartphones. De betoging verliep vreedzaam en rustig. Op een verschoven Depend Slip na hebben zich geen incidenten voorgedaan.

Ik vraag me af of ze zich allemaal kunnen herinneren waarom ze daar in Brussel betogen? Tegen de politiek en voor de kinderen? Ah, de kinderen natuurlijk! Kinderen zijn zoals scheten… alleen die van jezelf kan je verdragen!

 

pexels-photo-2058780.jpg

Radio Killed The Video Star!

Iedereen die mij kent weet het al lang: ik ben een radio-fiel!  Onderweg of thuis, altijd is er wel een rateldoos die aanstaat. Radio is een medium dat al jaren stand houdt. Radio overleefde televisie, radio gebruikt de “nieuwe media” als drager en video never killed the radio star! Radio is licht, transporteerbaar en discreet. Een internetstekker is optioneel maar niet nodig. Radio is geweldig! Radio is plezant!

Tegenwoordig luister ik vaak naar Klara, het meest ondergewaardeerde radiostation van het zendbereik.  Jarenlang heeft de wijzernaald op “Radio 1” gestaan. Zo lang zelfs dat ik mijn radiotoestel heb moeten vervangen, de knop was gewoon vastgeroest op Radio1. Vandaag luister ik DAB-gewijs naar Klara … klassiek, net zoals ik. Die switch naar Klara is er gekomen in de herfst van 2018.

Iedere generatie heeft zijn zender en ieder mensenleven maakt wel eens een “zenderswitch” mee.  Een zenderswitch is het moment wanneer je merkt dat je favoriete radiostation gewijzigd is. Het kan ook alleen maar zolang er nog een “staatsomroep” is. Commerciële zenders zijn het equivalent van corned beef,   het opentrekken van een ”blik” muziek. Er is niks mis met blikvoer maar het is minder smaakvol en altijd hetzelfde.

Ik zat nog in de kakstoel toen de citaten van Gaston Durnez uit het Telefunken toestel met het “groen oog”  kraakten. Jos Ghysen liet toen zijn scharniertje schuren bij Radio 2 en de radioassistente. Walter Capiau haalde radiofonische telefooncapriolen uit terwijl we het zondagse gebraad nuttigden of de ossentong in madeirasaus op kermiszondag. Mijn eerste gezangen als menselijk wezen waren: Op-La-Di Op-La-Da (The Beatles).  Radio 2 is mijn lievelingszender gebleven tijdens de schooljaren.  Grappige ochtendclowns, hardrock in de namiddag en funky disco op woensdagavond. Als punker moest ik nog in het geniep naar Funkytown luisteren.

Daarna stak Studio Brussel de kop op: Grunge, rock en “Het Leugenpaleis”, Clement Peerens for President. Hautekiet was nog gewoon goed, de muziek rebels en  radio werd interactief.  Door gebrek aan informatie en de opkomst van hip-hop en rapmuziek ben ik StuBru ontvlucht en heb ik asiel gezocht bij Radio 1: goeie muziek en veel duiding.

Niet alleen mensen maar ook zenders veranderen. Radio 1 is meer interactief geworden. Radioprogramma’s waarbij de luisteraars radio maken zijn niet alleen goedkoper maar ook populair.  Zenders werken vandaag voor “doelgroepen” en “bereik” en “luisterdichtheid” zijn belangrijk geworden. Bovendien heeft een heel nieuwe generatie Radio 1 overgenomen en hun crappy muziekkeuze aan het publiek opgedrongen. Zelden hoor je nog een muziekje dat langer dan drie minuten en zeventien seconden duurt. Alleen de Belpop 100 en de Classics 1000 zijn nog aan te horen. Het luisterpubliek heeft tenminste nog goede smaak. De berichtgeving is overgenomen door een bakfiets-elite. Tendentieus en altijd politiek veilig om de sneeuwvlokjes toch maar geen verkeerde scheet in hun gat te duwen. Interactieve radio waarbij ik me telkens verbaas met welk gemak bellers mekaar afzeiken omdat ze een andere mening hebben.  Als ik dat voorgeschoteld wil dan stem ik wel af op Villa Politica of De Zevende Dag.

Geef mij maar Klara, dat is klassiek stereofonisch behang voor de moderne tijd.  Goeie muziek en goeie informatie. Jazz, klassiek en infotainment waarover nog nagedacht is. Uiterst combineerbaar met een sigaar en een sterke koffie, of stevige neut.  Terwijl Guitar4mation muziek van Tomas Gubitsch tokkelt (8’03”) schrijf ik dit stukje. Ik blijf verwonderd.